شاهنامه منش و فرهنگی ایرانی را در بر دارد

استاد زبان و ادب فارسی با تاکید بر اینکه امروزه اگر بخواهیم مردمی را به درستی بشناسیم، چاره ای جز کاویدن اسطوره های آن مردم نداریم، گفت: شاهنامه منش و فرهنگی ایرانی را در بر دارد.

به گزارش مهر، استاد میرجلال الدین کزازی جمعه شب در آئین بزرگداشت فردوسی با عنوان «پدید آورنده دفتر دانائی داد»، در فرهنگسرای کومش سمنان با اشاره به اینکه اسطوره های سرزمین های مختلف پندارینه و بی سر و بُن نیستند، تاکید کرد: امروزه اگر بخواهیم مردمی را به درستی بشناسیم، چاره ای جز کاویدن اسطوره های آن مردم نداریم.

وی با بیان اینکه اسطوره ها روانکاوی تاریخ است، تصریح کرد: تاریخ به بیان خودآگاهی و رویه ها می پردازد، ولی ناخودآگاهی مردم در اسطوره های آنان یافت می شود.

این استاد زبان و ادب فارسی اسطوره ها را تاریخی درونی و ناخودآگاه فراگیر نهادینه شده مردم دانست و ناخودآگاهی را بر پایه تعریف کارل گوستاو یونگ به گونه های فردی، جمعی و جهانی برشمرد.

کزازی با تعریف نوینی از ناخودآگاهی با عنوان ناخودآگاهی تباری که در بین گونه های ناخودآگاهی فردی و جهانی قرار می گیرد، گفت: آنچه چیستی ایرانی را پایه می ریزد بر پایه ناخودآگاهی تباری ماست.

وی تاکید کرد: اسطوره از ناخودآگاهی تباری و جمعی برمی آید، به آسانی ساخته نمی شود و هزاره ها باید بگذرد تا نمادی اسطوره ای شکل بگیرد.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه شاهنامه پیکره و پیام و همچنین منش و فرهنگی ایرانی را در بر دارد، افزود: به دلیل اینکه دست یافتن به اسطوره ها آسان نیست، شاهنامه نیز دیریاب ترین اثر زبان فارسی است.

کزازی با اشاره به نقش تاریخی شاهنامه بر مردم ایران زمین گفت: هیچ کتابی در تاریخ همسان شاهنامه برشوراننده مردم خود نبوده است.

وی یاد آور شد: در طول تاریخ هیچ سروده ای را نمی شناسیم که به اندازه شاهنامه فردوسی بر مردم خود کارگر افتاده باشد.

این استاد زبان و ادب فارسی ادامه داد: سروده هایی مانند ایلیاد و اودیسه یا انه اید نتوانستند رومیان و یونانیان را آن گونه برشورانند که شاهنامه مردم ایران را برشوراند.

کزازی با بیان اینکه ایرانیان بی آنکه بخواهند فرزندان شاهنامه اند، گفت: هر ایرانی در دامان شاهنامه زاده می شود و سر بر بالین مرگ می نهد و به همین دلیل شاهنامه از آن زمان که پدیدار شد جایی بی همسان بین ایرانیان یافت.

وی زبان شاهنامه را پس از هزار سال، زبانی امروزی و با ساختاری اکنونینه دانست و افزود: ولی اگر به هسته شاهنامه برویم آن را سخت و ستبر درمی یابیم.

این استاد زبان و ادب فارسی با اشاره به زبان پُرترفند ولی آسانی راه شناخت معنای هدف شاعری مانند خاقانی در تاریخ ادبیات فارسی، خاطرنشان کرد: از سویی دیگر، به آسانی نمی توان پیام نهفته در زبان فردوسی در شاهنامه را از پرده نهفتگی بیرون کشید.

کزازی به اهمیت حفظ زبان فارسی اشاره و اضافه کرد: مرگ یک واژه زبان فارسی مرگ همه ایرانیان است، زیرا مرگ یک واژه مرگ بخشی از زبان و فرهنگ است.

وی با اشاره به قدمت دیرینه زبان سمنانی و بیان ریشه کهن واژه های زبان سمنانی، گفت: سمنانی گویش نیست، زبانی است که کهن، ناب و نژاده مانده است و واژه هایی در دل آن است که رنگ و آهنگی باستانی دارد.

کزازی با بیان اینکه زبان سمنانی نشانه هایی از شکوه ایرانی را آشکار در خود دارد، تاکید کرد: وجود ویژگی نرینگی و مادینگی در زبان سمنانی یک هنجار زبانی است که در زبانهای باستانی وجود داشته است.

استاد حسین یگانه خنیاگر موسیقی مقامی شمال خراسان نیز در آئین بزرگداشت فردوسی در سمنان به نوازندگی دوتار پرداخت.

بیست و پنجم اردیبهشت روز بزرگداشت فردوسی صاحب سروده تاریخی ایرانیان شاهنامه، نامگذاری شده است.