پیمان میرآقاسی:با توجه به نحوه عملکرد رسانه ای در معرفی صحیح اسپانسر جشنواره، حداقل از دیدگاه نکته بین نگارنده، اینگونه برداشت می شود که متاسفانه تیم برگزاری فاقد مشاور آگاه تبلیغاتی بوده است.
به گزارش خبرنگار سرویس موسیقی تابناک فرهنگی، پیمان میرآقاسی نوازنده سابق ارکستر ملی و مدیر گروه«سپید و سیاه» یادداشتی درباره بخش«فرش قرمز» و «اسپانسر» سی و یکمین جشنواره موسیقی فجر برای تابناک فرهنگی ارسال کرده که در ادامه می آید.
میرآقاسی در این یادداشت که با عنوان«نگاه به جشنواره موسیقی فجر از دریچه ی رسانه ها» نوشته شده آورده است:
آخرین ماه سال، فرارسیدن آرامش در آستانه ی فصل بهار را نوید می دهد و آغاز سال نو مجالی برای باز نگری فعالیت های روزهای گذشته و فکر کردن به برنامه ریزی اهداف کوچک و بزرگ آینده است.یک بار دیگر موسیقی ایران، جشنواره سی و یکم خود را با تمام حاشیه هایش به اتمام رساند. این روزها زمانی است که مسئولین می توانند برای سر و سامان بخشیدن به وضعیت موسیقی کشور از این آرامش پس از توفان، بهترین بهره را برده و به فکر پالایش اشتباهات و تقویت محاسن کاری خود باشند. در تمام سال های عمرم امسال اولین سالی بود که مهمترین رویداد موسیقی کشور، جشنواره موسیقی فجر را از دور نظاره گر بودم. لذا از قرار داشتن در محیط آرام و دور از هیاهو استفاده کرده و تصمیم به نگارش در مورد نگاه و برداشتی که از دور بر این رویداد داشته ام نمودم.
طی سی سال گذشته که با عناوین مختلفی مانند نوازنده، مدیر کمیته تبلیغات، مدیر هنری کتابچه جشنواره و مدیر ارکستر از نزدیک شاهد اتفاقات این جشنواره بوده ام، به خوبی دریافته ام که همواره پر اهمیت ترین نکته ای که مدیران و متولیان جشنواره را به خود مشغول می کند، ارایه آمار و ارقام دهان پر کن به مدیران بالادستی بوده است، نه تشویق و ترغیب هنرمندان حاضر در جشنواره و برنامه ریزی برای آنان جهت وقوع اتفاقات خوشایند موسیقی در روزهای ما بین دو جشنواره. معمولا گزارش های آماری توسط دبیر و مدیر اجرایی جشنواره در شب اختتامیه خوانده می شوند و جملاتی از قبیل:" امسال پنجاه و اندی گروه در بخش رقابتی، شصت و اندی در بخش های جنبی و عناوین دیگر و بیست و اندی نیز در بخش بین الملل در بیش از ده سالن در تهران و شهرستان ها و در حضور هزاران تماشاچی علاقه مند به موسیقی به اجرای برنامه پرداختند"، جملاتی آشنا در مراسم اختتامیه می باشند. البته این جشنواره گاها در برخی اجراها خوب هم به نظر رسیده و اتفاقا نظر مثبت مخاطب را نیز به خود جلب کرده است. ولی هیچ گاه باب تازه ای به روی پیشرفت موسیقی کشور باز نکرده است. جشنواره موسیقی فجر هر سال مستقل از اتفاق های سال گذشته افتتاح می شود و مراسم اختتامیه،پایان تب و تاب ده روزه ای است که بازیگران آن سرمایه های ناب هنر موسیقی کشورمان بوده اند و به سود بازیگردانان آمار پرداز بدون دریافت دسترنج قابل اعتنایی، بسیار نیز خوش نواخته اند.
اما ازجشنواره ی سی و یکم موسیقی فجر با وجود تغییرات اساسی و به ظاهر چشم نواز نسبت به دوره های پیشین چه می توان گفت؟ بهتر است ابتدا بر تغییرات امسال مروری اجمالی داشته باشیم:
- تغییر برگزارکننده، مدیر اجرایی و مشاوران مدیر اجرایی.
- رفتار مرموز در نحوه برخورد با رسانه ها، تغییرات لحظه به لحظه ی جدول اجراها به طوری که تا چند روز قبل هیچ واقعیتی بر هیچ کس هویدا نبود.
- حضور قابل ملاحظه موسیقیدانانی که سال ها علاقه ای به حضور در جشنواره از خود نشان نمی دادند.
- حضور مدیران جشنواره های بین المللی کشورهای دیگر.
- وجود یک اسپانسر مالی و به طبع آن نصب میک زون و ایجاد مراسم فرش قرمز برای اولین بار.
و احتمالا بسیاری اتفاقات مثبت و منفی دیگر که ترجیح میدهم بررسی موارد مختلف را به دوستان و صاحب نظران حرفه های مرتبط واگذار کرده و به موضوع حضور اسپانسر و مراسم فرش قرمز بپردازم.
اسپانسر جشنواره
لازم به ذکر می دانم که من در کنار حرفه ی موسیقی، در حوزه ی تبلیغات نیز تجربه ای طولانی دارم.به همین دلیل همواره از حامیان حضور سرمایه گذاری بخش خصوصی در جریان های فرهنگی هنری بوده و هستم. تردیدی ندارم که حضور شرکت مهندسین کار و اندیشه به عنوان تنها اسپانسر مالی و خصوصی جشنواره ی امسال به وجود فرد یا افرادی در تیم برگزاری وابسطه بوده است. به عبارت دیگر ارتباطات، مهمترین شرط جذب اسپانسر است. ولی وجود اسپانسر بدون حضور مشاور توانمند تبلیغاتی در کنار تیم برگزاری خطرات جبران ناپذیری را برای ادامه دهنگان این کار به دنبال خواهد داشت. برگزارکنندگان هر رویدادی که موفق به جذب اسپانسرشیپ می شوند، در برابر معرفی و پررنگ سازی اهداف اقتصادی اسپانسر با رعایت شأن رویداد، مسئول هستند. به طوری که هر گونه عمل نسنجیده که باعث از بین رفتن معادله برد – برد در قراردادهای اسپانسرشیپ شود، اسپاسر را نه تنها از آن رویداد، بلکه از حمایت کل صنف نا امید کرده و به اصطلاح پر می دهد. با توجه به نحوه عملکرد رسانه ای در معرفی صحیح اسپانسر جشنواره، حداقل از دیدگاه نکته بین نگارنده، اینگونه برداشت می شود که متاسفانه تیم برگزاری فاقد مشاور آگاه تبلیغاتی بوده است.
فرش قرمز:
فرش قرمز مراسمی است که در افتتاحیه ی رویدادهای مهم در سراسر دنیا، به کرات دیده می شود. مثلا در هالیود برای شروع اکران یک فیلم و یا پیش از مراسم اسکار و امثال آن، زیر پای هنرمندان و افراد صاحب نام فرش قرمز پهن می کنند. اخیرا این مراسم در کشور ما نیز مورد استقبال واقع شده است و در جشنواره موسیقی فجر هم شاهد آن بودیم.
خوب است بدانیم برگزارکنندگان اکثر مراسم باشکوه در غرب، با چه انگیزه ای فرش قرمز پهن می کنند. مهم ترین هدف از پهن کردن فرش قرمز انگیزه های اقتصادی است. افرادی روی فرش قرمز پا می گذارند که در کنار معروفیت، از نوک پا تا فرق سرشان مزین به وجود برندها و بوتیک های معروف با محصولات گران قیمتشان است. یعنی فرش قرمز مکان پررنگ نشان دادن نام بزرگان صنعت مد، فشن، آرایش، ساعت و جواهرات است. جایی است که خبرنگاران با گرفتن عکس و مصاحبه از حاضرین روی فرش قرمز و جلوی میک زون و همچنین چاپ مطالب جذاب درباره وی و اسپانسرها، هم مخاطبان خود را افزایش می دهند و هم به حامیان رویداد انگیزه ی حضور بیشتر می دهند.
با این تفاسیر آیا فرش قرمز در کشور ما بدون در نظر گرفتن جنبه های اقتصادی همچنین با سبک ساده پوشی هنرمندان کشورمان، تقلید بی نتیجه و خنده داری از حرکت پخته و سنجیده ی غربی ها نیست؟
به هر روی، من به عنوان یک مدیر باسابقه ی تبلیغات و دلسوز موسیقی به مدیران بعدی جشنواره موسیقی فجر که به برگزاری جشنواره ای تمام موسیقایی علاقه دارند و نیز دوست دارند به آن شکل و شمایل استاندارد بین المللی ببخشند صمیمانه پیشنهاد می کنم نخست استعداد پروری در کل سال و بهره مندی موسیقایی را جایگزین نگاه آماری کنند و دوم به طورحتم از وجود یک مشاور متبحر تبلیغاتی در طول برنامه ریزی های جشنواره بهره ببرند.
خوب است بتوانیم از روزهای آرام پیش رو استفاده کنیم و فکر برنامه ریزی بهتری برای جشنواره های بعدی باشیم.
پیمان میرآقاسی
سوئد-گوتنبرگ، سوم اسفند 94 خورشیدی