اجرایی که انتظارات را برآورده نکرد

به گزارش خبرنگار موسیقی تابناک فرهنگی، یکی از اجراهای جدی سی و یکمین جشنواره موسیقی فجر کنسرت اردشیر کامکار(کمانچه) به همراه بهداد بابایی(سه تار)، کامبیز گنجه ای(تنبک) و وحید اسداللهی(نقاره) بود که توجه بسیاری از علاقمندان موسیقی جدی را به خود جلب کرده بود.

از این رو در اجرای شب گذشته اردشیر کامکار و همراهانش تقریبا تمامی ظرفیت تالار وحدت تکمیل شده بود و این نشان می داد موسیقی بی کلام در کشورمان رفته رفته جایگاه تثبیت شده ای پیدا می کند.

گروه چهار نفره اردشیر کامکار از ساعت 21 در میان تشویق ها و ابراز احساسات مخاطبانشان به روی صحنه آمدند و همانطور که پیش تر اعلام شده بود برنامه شان را به شکل بداهه نوازی شروع کردند. آغاز برنامه با فضاسازی در محدوده بم ساز کمانچه و با اجرای جملات سازی سه تار در فضای بیات ترک آغاز شد که به صورت اجرای متر باز طراحی شده بود.

 این شیوه آغاز چندان به درازا نکشید و هر دو نوازنده یعنی اردشیر کامکار و بهداد بابایی به سرعت به سمت گفتگوی دو ساز رفتند و دوباره به همان سرعت بلافاصله وارد بخش ضربی اجرا شدند که طی آن کامبیز گنجه ای و وحید اسداللهی نیز با سازهای ضربی شان یعنی تنبک و نقاره آنها را همراهی کردند. 

حضور نقاره در چنین آنسامبلی به دلیل حجم بالای صدایش در مقایسه با سه تار و کمانچه و تنبک کمی غافلگیر کننده بود منتهی اسداللهی در بسیاری از مواقع اجرا تلاش کرد تا بسیار کنترل شده نوازندگی خود را در کنار سه نوازنده دیگر انجام دهد و باعث پوشاندن صدای دیگر سازها نشود. 

با این حال حضور نقاره که به نظر می رسید برای اولین بار است با چنین ترکیبی از سازهای موسیقی ایرانی به اجرا می پردازد چندان رنگ صدایی یا اصطلاحا طعم جدیدی را برای شنونده به وجود نیاورد و فلسفه حضور نقاره در کنار سه تار و کمانچه و تنبک تا آخر برنامه برای مخاطب نا مکشوف باقی ماند.

اردشیر کامکار و همراهانش الگویی از اجرا را در ابتدای برنامه شان نمایش داده بودند که همان الگو را بارها و بارها تا پایان کنسرت با تفاوت هایی تکرار کردند. یعنی بخش های کوتاهی از تکنوازی یا دو نوازی سه تار و کمانچه شکل می گرفت و به سرعت به اجرای بخش های ضربی می رسید.

اما آنچه در کنسرت این 4 نوازنده توانمند کشورمان بیش از حد متعارف جلوه می کرد تمرکز و اصرار بسیار زیاد نوازنده ها بر ارائه نوازندگی هایی پر سرعت و نمایش ویرتوزیته شان بود. در واقع طراحی کلیت این اجرا بر روی قطعات ضربی با تمپویی تند و اجرای ریتم های متنوع تند طراحی شده بود. حتی در بسیاری از مواقع این اصرار بر سرعت در نوازندگی، در بخش های تکنوازی به صورت متر باز نیز دیده می شد.

هر چهار نوازنده یعنی اردشیر کامکار، بهداد بابایی، کامبیز گنجه ای و وحید اسداللهی در نوازندگی سازهای تخصصی شان جایگاهی تثبیت شده دارند منتهی این اصرار زیاد بر نمایش ویرتوزیته که در بخش هایی از کار واقعا بیش از حد به شلوغی می گرایید باعث شد انتظار بالایی که از این اجرا وجود داشت تامین نشود. 

در دو بخش از این اجرا نیز دو نوازی و گفتگویی بین تنبک و نقاره طراحی شده بود که آن بخش هم مانند بقیه قسمت های این برنامه، با تاکید بر سرعت زیاد به اجرا در آمد. 

در این میان صدای سه تار نیز به دلیل کمتر بودن حجم صدایی اش در مقایسه با کمانچه، تنبک و نقاره توسط صدابردار تقویت شده بود منتهی این تقویت صدا کمی بیش از اندازه صورت گرفته بود به طوری که در اجرای بخش های ضربی، کاملا صدای سه ساز دیگر را می پوشاند. 

اردشیر کامکار و دوستانش در این اجرا مسیرشان را از بیات ترک آغاز کردند و پس از نواختن بخش هایی در مایه ابوعطا دوباره به بیات ترک باز گشتند و برنامه شان را به پایان رساندند. این اجرا چندان اتفاق بدی نبود البته اگر نوازندگان کم تجربه تری به روی صحنه رفته بودند. جایگاه و سابقه مشخص هر چهار نوازنده به ویژه اردشیر کامکار، انتظار اجرای بهتری را برای مخاطبان به وجود آورده بود که چندان هم انتظار نا به جایی نبوده و نیست.