شیر تو شیری بنام موسیقی فجر

خودمانیم ! سی و یک دوره کم نیست .خیلی از جشنوارههای موسیقی صاحب نام دنیا عمرشان کمتر از اینست. فقط مانده ام چرا انقدر اسم در کرده اند؟ شاید استکبار جهانی ساپورتشان کرده، و یا احتمالا دستشان با شیطان بزرگ و یا شیطانهای کوچکتر توی یک کاسه بوده .چرا که نه؟ همه چیز امکان دارد.

البته یک شاید دیگر هم ،شاید باشد . شاید آنقدر خوب و حرفه ای کار کرده اند، که حالا برای خودشان چیزی شده اند. شاید واقعا مسئولین شان به جای اینکه به فکر اسم و رسم و جیب خودشان باشند ،به فکر ارتقا کیفیت جشنواره شان بوده اند. به فکر رسالتی مهم که برگردنشان بوده. واقعا ما در این سی و یک دوره ،چه کار بزرگی کرده ایم؟ این جشنواره، جزنمایشی موزیکال بوده است؟ نمایشی از بازی مدیران و هنرمندان و هنرفروشانی که در هم لولیده اند و مدتی مخاطبان را سرگرم کرده اند؟

کدام برنامه ریزی پایه ای برای رشد موسیقی ما انجام شده ؟ این جشنواره بیش از اینکه سرگرم کننده باشد، می توانست باعث جهش موسیقی ما باشد.

چرا در طول این سالها که مثل باد گذشت. گروهی زبده و خوش فکر و دانشگاهی دور هم جمع نشده اند ،تا از این جشنواره سکویی بسازند برای بالندگی موسیقی ما؟

من کاری به شخص دبیر، و یا مدیر و بقیه هیاتهای اجرایی ندارم. مسلما همه در هنر صاحب نام و موفقند. ولی در هنر؛ نه در برگزاری یک جشنواره به ابعاد موسیقی یک مملکت.

چرا هر سال ،باید شاهد اجرای گروههایی باشیم ،که مجبوریم دوباره تحملشان کنیم؟ نمی خواهم بگویم ،خدای ناکرده باج سبیل می دهند، که اینقدر جایگاهشان در جشنواره محکم شده، ولی حتما روش هایی دارند برای خودعزیزی که دیگران ندارند. اصلا انتخاب این گروهها بر چه اساسی بوده است؟ همین امسال گروههای موسیقی نواحی را چه کسی برگزیده است ؟ چرا از گروههای جاهای دیگر خبری نیست؟ آیا واقعا اینها برگزیدگان موسیقی نواحی ما هستند؟ به جرات می گویم نه!

در همین استان کرمان ،که خودم سالها با موسیقی اش زندگی کرده ام، گروههایی هستند که می توانند با قدرت اجرایشان کل مخاطبان موسیقی نواحی ایران را دچار حیرت کنند. ولی کجایند؟

چرا دیده نمی شوند؟ کدام عرصه برای دیده شدن آنها وجود دارد؟ جشنواره موسیقی نواحی هم که با برنامه ریزی و بودجه خنده دارش مرتبا به تعویق می افتد. تا کی تمام بودجه موسیقی مملکت باید برای موسیقی فجر هزینه شود؟

بهتر نبود در کنار حضور گروههای رنگارنگ خارجی به گروههای داخلی بهای بیشتری می دادیم؟ چرا سهراب عیسی پور ،به عنوان یکی از قوی ترین سرنانوازان کشور، در همین روزها جانش را از دست می دهد و مسئولین موسیقی حتی زحمت ارسال یک پیام تسلیت را به خودشان نمی دهند؟

شاید از نظر آنها، او فقط یک مهره سوخته است. من مطمئنم، اگر سهراب در کشوری دیگر از دست رفته بود، کل جشنواره را تحت تاثیر قرار می داد .ولی افسوس که اینجا،همه چیز فرق می کند.

کاش دراین رویدادها ،موسیقی دانها فقط نقش مشاور هنری را داشتند و به یک مدیر لایق اجازه می دادیم ورای خواست مافیای موسیقی، فکر خود موسیقی کشور باشند. به فکر بلند کردن این پیکر نحیف زخم خورده که های دستش را می گیریم و قبل از اینکه بایستد، به زمین اش می زنیم .مسلما این دوره هم می گذرد و ما هنوز امیدواریم .امیدواریم برای یکبار هم که شده، بعد از برگزاری به نقد آن بنشینیم، تا شاید رشدی حاصل شود . برنامه ای نوشته شود و دستی گرفته شود. اصلا می شود چند سال کرکره این جشنواره را پایین کشید و بودجه اش را صرف خود موسیقی کرد.

مطمئنا نتیجه بهتری می گیریم. بنیه ی موسیقی ما ضعیف است .بی برنامه گی در تمام مقاطع مدیریت موسیقی کشور موج می زند. باید مشورت گرفت، حتی اگر طرف مشورت خارج از این مرز و بوم باشد. می شود به آنچه که واقعا لایق موسیقی ماست، رسید.

من امیدوارم . امیدوار