سهم موسیقی در پایتخت شلوغ و پرهیاهو با این میزان جمعیت تنها و تنها 2 تالار استاندارد است که قابلیت اجرای مناسب موسیقی با تمامی فاکتورهای لازم برای این هنر را دارد .
زمانی که در سال 1346 مجموعه تالار رودکی توسط «اوژن آفتاندلیانس» برپایه استانداردهای روز دنیا و بر اساس اپرا هال وین برای اجرای اپرا و موسیقی ساخته شد هیچ کس فکر نمی کرد با گذشت سالها این دلخوشی از هنرمندان موسیقی گرفته شود و این دو تالار که خانه اصلی موزیسین هاست کم کم برای خودشان هم وقت نداشته باشد و اولویت به تئاترهایی داده شود که خودشان چندین تالار را در نقاط مختلف تهران دارند.
اوایل دهه 70 بود که پای تئاتریها به تالار وحدت باز شد و کم کم نمایشهای خود را برای اجرا به تنها تالار استاندارد موسیقی آوردند .
در آن زمان معلوم نبود بنا به چه سیاستی این اتفاق افتاد و مدیران بنیاد رودکی با چه رویکرد و منطقی باعث بروز چنین جریانی شدند . اما متاسفانه این جریان بدعتی شد که دیگر هیچ کدام از مدیران بعدی خواسته و ناخواسته نتوانستند جلوی آن را بگیرند به طوری که تا به امروز که 24 سال می گذرد و هر روز نیز مدیران مجموعه توضیحی غیر منطقی به خورد هنرمندان موسیقی و خبرنگاران این حوزه می دهند. البته این تمام ماجرا نیست چرا که حضور تئاتریها به قدری در تالار وحدت پررنگ شده که موزیسین ها باید پشت صف این هنرمندان برای گرفتن سالن بمانند و جالبتر اینکه زمان بهتر به گروههای تئاتری داده می شود و کنسرتهای موسیقی باید در دیرترین زمان ممکن یعنی ساعت 10 شب به روی صحنه بروند.
از زمانی که گروههای تئاتری جایگاه ویژه ای در تالار وحدت پیدا کردند هنرمندان موسیقی به صورت جسته و گریخته اعتراضاتی را در این خصوص مطرح کردند به طوری که سال گذشته یکی از سرپرستان گروههای موسیقی کودک به اجرای ارکسترش با دلیل بر اینکه کودکان نوازنده نمی توانند ساعت 10 شب که زمان خواب آنهاست بر صحنه حاضر شوند و ساز بزند ، اعتراض خود را مطرح کرد اما متاسفانه هیچ کدام از مدیران بنیاد رودکی و تالار وحدت اعتنایی به این اعتراضات نکردند و در راستای دریافت اجاره و پول بیشتری که به سبب اجراهای نمایش حاصل می شود باز هم درب های این تالار را بیشتر به روی آنها گشودند. البته در این میان هنرمندان موسیقی نیز بی تقصیر نبوده اند چرا که آن طور که باید و شاید انسجام لازم را برای پیگیری مسائل و مشکلاتشان ندارند و تا به امروز نتوانسته اند حق خود را به واسطه عدم همراهی با هم ، بگیرند.
در این سالها تنها دلیل و توجیه مدیران بنیاد رودکی برای ورود تئاتر به تالار وحدت ، تامین بخشی از هزینه های این مجموعه غیردولتی است و از آنجایی که تئاتر مدت زمان بیشتری را برای اجرایش می طلبد موقعیت خوبی است تا هزینه بیشتری برای اجاره دادن سالن به گروههای نمایش دریافت کنند. البته یکی دیگر از دلایل مدیران مربوطه برای این اتفاق ،عدم اجرای موسیقی در سه ماه سال است که به گفته خودشان از این زمان (رمضان، محرم و صفر) جهت خالی نماندن سالن استفاده می کنند که البته باز هم آخر این ماجرا به پول ختم می شود.
در هر صورت این جریان باعث شده که دیگر تنها تالار مخصوص کنسرت بیشتر به تالار نمایش شهرت یابد تا موسیقی و این در حالی است که تئاتر چندین برابر موسیقی سالن های استاندارد دارد.
در این مدت خیلی انتقاد به مجموعه بنیاد رودکی وارد شد مبنی بر حذف اجراهای تئاتر در تالار وحدت اما مشکل زمانی حل می شود که مدیران خود تمایل به رفع آن داشته باشند نه اینکه دغدغه آنها فقط درآمدزایی به هر شیوه ای باشد . البته همین مدیران این روزها به تالار رودکی که به اعتقاد تمامی هنرمندان موسیقی حتی استانداردتر از وحدت است نیز رحم نکرده اند و آن را به یک گروه تئاتری داده اند تا اجرای خود را به مدت 6 شب در آنجا به صحنه ببرد.
درست است که این اجرا رویکرد متفاوتی دارد و در حمایت از خانواده های بیماران سرطانی به صورت پیوسته در تالارهای شهرتهران برگزار می شود که این حرکت خود جای قدردانی از عوامل نمایش دارد اما آیا بهتر نبود مسئولین به جای تالار صرفا مخصوص موسیقی ، تالار حافظ و یا فردوسی را به این حرکت انسان دوستانه اختصاص می دادند تا هم این حرکت مثبت در سطح شهر ادامه یابد و هم شان تالار رودکی حفظ شود؟ آیا این خود بدعتی خواهد شد تا کم کم پای تئاترهای دیگری هم به این تالار باز شود؟ آیا این سیاست دیگری است برای تامین هزینه های بنیاد رودکی و کسب درآمدی مازاد؟ آیا در این تالار نیز قرار است هنرمندان موسیقی در بدترین ساعتهای شبانه روز به صحنه بروند؛ فقط به خاطر حضور گروههای موسیقی ؟ آیا این اتفاق به ساختار تالار رودکی آسیب نمی زند؟ آیا سرنوشت تالار رودکی نیز همانند وحدت خواهد شد؟ آیا اگر بزرگان درگذشته موسیقی ایران هم اکنون در قید حیات بودند سکوت پیشه می کردند و هیچ اعتراضی در این زمینه نمی کردند؟
هر چه هست امیدواریم اولین و آخرین باری باشد که یک تئاتر در تالار رودکی اجرا می شود که اگر چنین نشود حکایت دیگری است که باید مدیران جوابی قانع کننده برای آن داشته باشند.
نویسنده: سحر طاعتی