کارگردان فیلم رستاخیز گفت: سینمای ایران نه حرفه ای بلکه تجربی است، چرا که همچنان متکی بر فیلمساز است نه بر تهیه کننده و مالک اثر؛ جوایزی که در سطح جهانی کسب می کنیم نیز بر اساس رفتار تجربه گرایانه است.
به گزارش تابناک فرهنگی و به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، احمدرضا
درویش در یکصد و بیست و پنجمین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران که به
نمایش فیلم کیمیا اختصاص داشت، افزود: سینما به عنوان یک صنعت، مولفه های
خاص خود را نیاز دارد و زمانی که الگوهایی هم چون یشایایی را به شکل متکثر
داشته باشیم، می توان گفت به سمت حرفه ای شدن حرکت کرده ایم.
این کارگردان سینما تصریح کرد با وجود چندین صنف در حوزه تهیه کنندگی، سینمای ایران دولتی مانده است.
وی اظهار داشت: اقتصاد فعلی سینمای ایران در خانه ها و خیابان های سعادت آباد حبس شده است و کسی حاضر نیست سری به چادرهای عشایر بزند یا روی لنچ فیلم بسازد و این به هزینه های فیلمسازی برمی گردد.
وی با بیان اینکه اگر وجود سینما برای کشور و دولت خوب است، پس هزینه های آن را هم خود دولت بپردازد، اضافه کرد: اگر دولت قصد دارد در تمامی لایه های سینما تصدی گری داشته باشد و حتی تا حد تصدی گری مدرسه سینما پیش می رود، پس خود نیز باید تمام هزینه های آن را بپردازد؛ باید پرسید فلسفه وجودی این اصناف چیست و به سمت حل این تناقض پیش رفت؟
کارگردان فیلم رستاخیز ادامه داد: سینما زمانی حرفه ای می شود که در ارتباط با نیازهای مردم، نسبتی تعریف شده با دولت در حد هماهنگی با قوانین داشته باشد.
کارگردان فیلم دوئل خاطرنشان کرد: سینمایی که از درون خود ارتزاق کند، می تواند به سمت استقلال و هویت مندی حرکت کند و تا زمانی که این اتفاق نیفتاده، اصناف سینمایی مدام باید از دولت، مطالبه گر مطالباتی باشند که در سینمای دولتی سی سال اخیر انباشته شده است.
در ادامه درویش به نقش هارون یشایایی تهیه کننده فیلم کیمیا در سینمای ایران پرداخت و گفت: خلاء شیوه مدیریت یشایی که منجر به آثاری هم چون هامون، ناخدا خورشید، اجاره نشین ها و.. شده است، امروز به شدت احساس می شود؛ یکی از آسیب ها و مشکلات سینمای ایران، عدم وجود چنین نگاه و شیوه مدیریتی است.
وی یشایی را جزو معدود تهیه کنندگان سینمای ایران توصیف کرد که علاوه بر تسلط بر مولفه های مدیریت کلاسیک و حرفه ای، از مولفه های بومی و فرهنگ داخلی به خوبی آگاه است.
کارگردان فیلم کیمیا گفت: تسلط و شناخت یشایی از سینما و هنر فراتر رفته و مسائل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی را دربر می گیرد. طرح کیمیا نیز از دل گفتگوهای مداومی که بین ما وجود داشت بیرون آمد و در واقع عظمت کیمیا، از عظمت تهیه کننده آن است.
در ابتدای این نشست شاهین امین ضمن گرامی داشتن یاد شهدای جنگ تحمیلی گفت: هارون یشایایی یکی از مهم ترین تهیه کنندگان سینمای بعد از انقلاب است که متاسفانه سالهاست در این زمینه فعالیت نمی کند؛ تماشای این فیلم بعد از سالیان طولانی به ما یادآوری می کند سینمای ایران چه وضعیتی داشت و اکنون در چه وضعیتی به سر می بریم.
وی با بیان اینکه در سال 73 و در هنگام پخش «کیمیا»، اهالی مطبوعات از ساختار فیلم و دشواری ساخت آن به خصوص صحنه های نیمه نخست فیلم حیرت زده بودند، افزود: نیمه نخست فیلم روایتی پُر کشش دارد و در نیمه دوم درگیری ها درونی می شود و در زیر پوسته ای به ظاهر آرام، حکایتی پر التهاب جریان دارد؛ تناسب فرم و روایت توانسته به خصوص در نیمه نخست فیلم، اثری بیافریند که در سطح مقیاس های جهانی قرار می گیرد.
این منتقد سینما خاطرنشان کرد: فیلم کیمیا جهشی در کار درویش محسوب می شد که از دل طراحی دقیق و همین طور درک متقابل میان کارگردان و فیلمبردار بیرون آمده بود.
پس از آن یشایایی به روند ساخت «کیمیا» اشاره کرد و گفت: «کیمیا» نیز علاوه بر فیلمبرداری درخشان محمود کلاری و بازی شرافتمندانه خسرو شکیبایی، محصول زحمات احمدرضا درویش است.
این تهیه کننده سینما گفت: ویژگی مهم درویش در سینمای جنگ آن است که به این موضع تعلق خاطر داشته و با آن زندگی می کند. در سینمای جنگ ایران عمدتا فضایی تصویر شده که گویی این جنگ در مکان دیگری اتفاق افتاده است در حالی که جنگ به زندگی روزمره مردم گره خورده و اثرات آن به 8 سال جنگ محدود نمی شود.
وی افزود: جنگ چه قبل از وقوعش و چه در حین و پس از آن، بخشی از زندگی انسان ها محسوب می شود بنابراین در سینمای جنگ نمی توان به نمایش توپ و تانک کفایت کرد.
یشایایی گفت: نباید تغییر شرایط نسبت به 20 سال پیش را فراموش کرد زیرا آدم های فعال در این عرصه نیز به کل دگرگون شده اند و تعصب کاری هر روز کمتر می شود؛ در آن دوره بازیگری مانند خسرو شکیبایی را داشتیم که با دست شکسته حاضر شد به بازی در «کیمیا» ادامه دهد چرا که مردمی را در نظر داشت که در جنگ کشته و مجروح شده بودند اما امروز دیگر خسرو شکیبایی را نداریم که نسبت به کار دلسوز باشد و جایگزین این هنرمند کسانی شده اند که حتی قراردادهای سفت و سخت هم نمی تواند آنها را به کار متعهد کند.
این کارگردان سینما تصریح کرد با وجود چندین صنف در حوزه تهیه کنندگی، سینمای ایران دولتی مانده است.
وی اظهار داشت: اقتصاد فعلی سینمای ایران در خانه ها و خیابان های سعادت آباد حبس شده است و کسی حاضر نیست سری به چادرهای عشایر بزند یا روی لنچ فیلم بسازد و این به هزینه های فیلمسازی برمی گردد.
وی با بیان اینکه اگر وجود سینما برای کشور و دولت خوب است، پس هزینه های آن را هم خود دولت بپردازد، اضافه کرد: اگر دولت قصد دارد در تمامی لایه های سینما تصدی گری داشته باشد و حتی تا حد تصدی گری مدرسه سینما پیش می رود، پس خود نیز باید تمام هزینه های آن را بپردازد؛ باید پرسید فلسفه وجودی این اصناف چیست و به سمت حل این تناقض پیش رفت؟
کارگردان فیلم رستاخیز ادامه داد: سینما زمانی حرفه ای می شود که در ارتباط با نیازهای مردم، نسبتی تعریف شده با دولت در حد هماهنگی با قوانین داشته باشد.
کارگردان فیلم دوئل خاطرنشان کرد: سینمایی که از درون خود ارتزاق کند، می تواند به سمت استقلال و هویت مندی حرکت کند و تا زمانی که این اتفاق نیفتاده، اصناف سینمایی مدام باید از دولت، مطالبه گر مطالباتی باشند که در سینمای دولتی سی سال اخیر انباشته شده است.
در ادامه درویش به نقش هارون یشایایی تهیه کننده فیلم کیمیا در سینمای ایران پرداخت و گفت: خلاء شیوه مدیریت یشایی که منجر به آثاری هم چون هامون، ناخدا خورشید، اجاره نشین ها و.. شده است، امروز به شدت احساس می شود؛ یکی از آسیب ها و مشکلات سینمای ایران، عدم وجود چنین نگاه و شیوه مدیریتی است.
وی یشایی را جزو معدود تهیه کنندگان سینمای ایران توصیف کرد که علاوه بر تسلط بر مولفه های مدیریت کلاسیک و حرفه ای، از مولفه های بومی و فرهنگ داخلی به خوبی آگاه است.
کارگردان فیلم کیمیا گفت: تسلط و شناخت یشایی از سینما و هنر فراتر رفته و مسائل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی را دربر می گیرد. طرح کیمیا نیز از دل گفتگوهای مداومی که بین ما وجود داشت بیرون آمد و در واقع عظمت کیمیا، از عظمت تهیه کننده آن است.
در ابتدای این نشست شاهین امین ضمن گرامی داشتن یاد شهدای جنگ تحمیلی گفت: هارون یشایایی یکی از مهم ترین تهیه کنندگان سینمای بعد از انقلاب است که متاسفانه سالهاست در این زمینه فعالیت نمی کند؛ تماشای این فیلم بعد از سالیان طولانی به ما یادآوری می کند سینمای ایران چه وضعیتی داشت و اکنون در چه وضعیتی به سر می بریم.
وی با بیان اینکه در سال 73 و در هنگام پخش «کیمیا»، اهالی مطبوعات از ساختار فیلم و دشواری ساخت آن به خصوص صحنه های نیمه نخست فیلم حیرت زده بودند، افزود: نیمه نخست فیلم روایتی پُر کشش دارد و در نیمه دوم درگیری ها درونی می شود و در زیر پوسته ای به ظاهر آرام، حکایتی پر التهاب جریان دارد؛ تناسب فرم و روایت توانسته به خصوص در نیمه نخست فیلم، اثری بیافریند که در سطح مقیاس های جهانی قرار می گیرد.
این منتقد سینما خاطرنشان کرد: فیلم کیمیا جهشی در کار درویش محسوب می شد که از دل طراحی دقیق و همین طور درک متقابل میان کارگردان و فیلمبردار بیرون آمده بود.
پس از آن یشایایی به روند ساخت «کیمیا» اشاره کرد و گفت: «کیمیا» نیز علاوه بر فیلمبرداری درخشان محمود کلاری و بازی شرافتمندانه خسرو شکیبایی، محصول زحمات احمدرضا درویش است.
این تهیه کننده سینما گفت: ویژگی مهم درویش در سینمای جنگ آن است که به این موضع تعلق خاطر داشته و با آن زندگی می کند. در سینمای جنگ ایران عمدتا فضایی تصویر شده که گویی این جنگ در مکان دیگری اتفاق افتاده است در حالی که جنگ به زندگی روزمره مردم گره خورده و اثرات آن به 8 سال جنگ محدود نمی شود.
وی افزود: جنگ چه قبل از وقوعش و چه در حین و پس از آن، بخشی از زندگی انسان ها محسوب می شود بنابراین در سینمای جنگ نمی توان به نمایش توپ و تانک کفایت کرد.
یشایایی گفت: نباید تغییر شرایط نسبت به 20 سال پیش را فراموش کرد زیرا آدم های فعال در این عرصه نیز به کل دگرگون شده اند و تعصب کاری هر روز کمتر می شود؛ در آن دوره بازیگری مانند خسرو شکیبایی را داشتیم که با دست شکسته حاضر شد به بازی در «کیمیا» ادامه دهد چرا که مردمی را در نظر داشت که در جنگ کشته و مجروح شده بودند اما امروز دیگر خسرو شکیبایی را نداریم که نسبت به کار دلسوز باشد و جایگزین این هنرمند کسانی شده اند که حتی قراردادهای سفت و سخت هم نمی تواند آنها را به کار متعهد کند.
لینک کوتاه: http://akhtariran.ir/2091