این نویسنده در این زمینه در گفتگویی که با خبرنگار مهر داشت، عنوان کرد: من آثار داستانی‌ام را واقعیت‌هایی جدای از هم نمی‌دانم منتهی کارهای قبلی من بیشتر به درونیات و حال و هوای آدم‌ها در مواجهه با پدیده‌ای مانند جنگ و انقلاب پرداخته و درگیری درونی و بیرونی آدم‌ها در این زمینه را روایت می‌کند اما در این اثر سعی کردم درباره آسیب‌هایی که انسان در برخورد با موانع اجتماعی دچار آن می‌شود را بیان کنم.
وی در همین زمینه درباره به مساله اوتیسم که دستمایه نگارش این رمان نیز شده است، اشاره کرده و می‌گوید: این مساله آدم‌های مواجه با خود را بیش از هر جیط در معرض آسیبی درونی قرار می‌دهد. این رمان نیز روایتی از این آسیب‌ها و تحولات درونی است که یک خانواده در مقابل پدیده اوتیسم فرزندش با آن مواجه می‌شود. این داستان در واقع درصدد روایتی از جنس مشکلات این خانواده‌ها و کشمکش‌های درونی آنهاست.
فلاح در بخشی دیگر از گفتگوی خود درباره چرایی مشغول شدنش به نگارش چنین اثری گفت: از من خواسته شد که رمانی بنویسم که قابلیت تبدیل شدن به فیلم‌نامه داشته باشد. این البته به معنی این نیست که اثر را سفارشس نوشتم. این موضوع تنها خواست یک دوست از من بود. دوستی که مایل بود رمانی بنویسم با این قابلیت و البته با داستانی که توجهش به مسائل خانواده امروز ایرانی است. من برای این منظور فکر کردم که باید دنبال مساله تازه‌ای در بطن زندگی خانواده امروز ایران باشم. در همین گیر و دار بود که به واسطه دوستی با خانمی آشنا شدم که روایتی عجیب و تلخ از یک زندگی خانوادگی با حضور فرزندی که معلولیت ذهنی داشته است بیان می‌کرد. خانواده‌ای که مرد آن به خاطر مشکل فرزند از آن جدا می‌شود و در ادامه مادر نیز برای ازدواج دوباره ناچار از جدایی از فرزندش می‌شود. این قصه در کنار مساله قضاوت مردم درباره چنین اتفاقاتی و نیز مشکلات حضور در چنین موقعیت‌هایی ذهنم را به خود مشغول کرد تا به مساله اوتیسم و رشد آن در جامعه امروزی‌مان رسیدم.
این نویسنده در ادامه به انگیزه‌های اجتماعی خود درباره این پدیده اشاره کرد و گفت: اوتیسم مشکلی است که برای مواجهه و درمان یک دوره زمانی طلایی دارد و بسیاری از خانواده‌ها از آن اطلاعی ندارند و غافل از آن هستند. برای نوشتن آن سعی کردم که با چند خانواده درگیر این مشکل و چند پزشک مشورت کنم تا تصویری درست از مسائل این خانواده‌ها ایجاد شود.
فلاح در پاسخ به این سوال که رمان تازه‌اش را بیشتر باید اثری ادبی دانست و یا داستانی دارای جنبه‌های اجتماعی، گفت: دغدغه من در این رمان این بود که مشکل اوتیسم و نوع مواجهه با آن را با طرح پرسش‌هایی به ذهن خانواده‌ها بیاورم. من در نوشتن معمولا وسواس زیادی روی زبان دارم و دوست دارم مخاطب با لحن و لهجه و رفت و برگشت‌های زبانی زیادی در داستانم مواجه شود اما در این کتاب به جای این مساله به روی همه فهم بودن روایت متمرکز شدم و حس می‌کنم این کار مانند آثار قبلی‌ام از منظر روایت زبانی کاری سخت برای نوشته شدن پیش رویم نگذاشت. من نمی‌گویم که این اثر جنبه ادبی ضعیفی دارد بلکه منظورم ای است که دغدغه‌ها من در این اثر چیزی جدای از زبان و ادبیات بوده است.
یادآوری می‌شود مراسم رونمایی از رمان «به من نگاه کن» روز سه شنبه دوم مرداد ماه از ساعت 18 در مرکز شهر کتاب دانشگاه واقع در خیابان قدس نبش خیابان بزرگمهر و با حضور نویسنده، شهلا زرلکی و محمد حسینی برگزار می‌شود.
منبع: مهر