چند تا محسن تنابنده لازم داریم

دو شب پبش پخش مجموعه پنج گانه پایتخت که به صورت دو قسمتی تدوین شده بود پس از حدود دو ماه در شبکه آی فیلم پایان یافت. استقبال از پایتخت چند بار تکرار شده در تلویزیون و همچنین بازپخش آن در شبکه های مجازی یک اتفاق خیره کننده و تا حدی تکرار نشدنی برای تلویزیون ماست.

یک نکته بسیار عجیب در بازپخش های پایتخت این که تکرار فصل چهارم پایتخت در شبکه 1 در ایام ماه رمضان عنوان پر بیننده ترین سریال این ایام را کسب کرد. یعنی یک سریال تکراری در رقابت با همه ی کارهای جدید تلویزیون موفق شده است.

این اتفاقات و این استقبال بی شک مرهون نبوغ تیم سازنده ی این مجموعه و به خصوص معمار اجرای آن یعنی محسن تنابنده است.

محسن تنابنده به خاطر اخلاق خاص و حتی واکنش های متفاوت و تا حدی منتقدانه اش از سویی و کار کردن مداوم با مجموعه های نظام مانند تلویزیون همواره از سوی دوستان و دشمنانش مورد نقد قرار دارد اما به عنوان یک نماد پدیده ای است که باید برای فهم آن چند نکته را در نظر داشت:

۱- گروه پایتخت  توانسته اند، بر اساس نظرسنجی های معتبر دانشگاهی حداقل ۶۵ درصد مردم کشور ما و میلیون‌ها ایرانی در خارج کشور و با نشانه های جدی حتی مخالفین نظام را پای سریالی به تهیه کنندگی سپاه پاسداران  با موضوعی که چالشی‌ترین بحث سیاست خارجی ایران در ده ساله اخیر است ، بنشانند و باز بر  اساس همین افکار سنجی‌ها بر صدر توجه و رضایت مردم بنشیند‌.

 ۲- موفقیت بزرگ پایتخت چون سایر مسائل جاری کشور ، به دلیل بالا بودن درجه اختلافات ، نمی‌تواند اعتباری را از سوی کسی جز مردم نصیب سازندگان نماید و شاید به همین دلیل هم حاشیه های پایتخت تا حد ناامید کننده‌ای موفق‌ترین تیم رسانه‌ای این نوروز را در اوج پیروزی تلخ کام کرد.

۳- البته همه‌ی فشار ها علیه سریال پایتخت مرتبط با آنهایی نیست که جمع شدن مردم دور یک سفره بزرگ را نمی‌پسندند.  مدیرانی که هیچ‌وقت توانایی تصمیمات سخت برای جلب رضایت مردم را نداشته و ندارند به عناوین مختلف این تیم را در همین چند روز ناامید کرده و می‌کنند.

۴- تصمیم سخت البته ساختن پایتخت نبوده است. تصمیم دشوار اجازه دادن به نخبه‌ای مثل محسن تنابنده است که نه از محمل آدم‌های شعار نویس خودمردم‌پندار، بل در جایگاه یک روشنفکر که در حالت عادی نزدیکی فکری او به اپوزیسیون بسیار زیاد است ؛ به فهم مشترکی درباره مفهومی پر چالش برسند تا محصول، هم حرف خودش را زده باشد و تا حد زیادی بدون کنایه و گلایه و طعنه ، وفاق ملی را با زبانی نرم و شیرین رقم بزند.

این همان تنابنده‌ای است که زبان گزنده‌اش تکلیف اول و آخر مدیران سیما را یکسره کرده است. این همان فردی است که بی‌هراس به بودجه دولتی برای نهادهای مذهبی می‌تازد. این همان کسی که در واکنش به نابسامانی‌ها به سیاست خارجی انقلاب کنایه می‌زند. این همان فردی است که دوره دولت قبل ،موقع جایزه گرفتن ، جایزه‌اش را به فلان محکوم امنیتی تقدیم می‌کند اما در عین حال همان نابغه‌ای است که اگر بخواهد می‌تواند حرف نظام را جوری بزند، که از اِبی خواننده تا فلان رزمنده‌ی مدافع حرم روایت فطری‌اش را بپذیرند.

این همان تصمیمی است که می‌تواند رفته رفته گسل‌های اجتماع را کم کند و دکان ضدانقلاب را تخته کند به شرطی که مدیران کوتوله و متحجرین منجمد بگذارند.

۵- فتح الفتوح سازمان هنری اوج امسال این‌گونه گفتن است. رمز موفقیت سازمان رسانه ای انقلاب اسلامی نیز به جای کارهای فله‌ای ، یافتن همین نوع آدم‌های حرفه‌ای است.

هم جذب خودشان و هم جذب حرفه‌ای گری شان.

این مدل در عرصه‌های مختلف قابل تکرار است. به شرط اینکه امثال تنابنده با همه اختلافی که با او داریم و ممکن است که با ما داشته باشد؛ را بتوانیم پیدا کنیم و با آنها کار نمائیم و از همه مهم‌تر شهامت ارائه کار متفاوت و ریسک روی پروژه‌های ارزشمند را داشته باشیم و الا اگر جز این باشد همان‌گونه که حتی کلاه‌قرمزی را نیز سانسور کرده و از دست داده‌ایم باید شاهد تداوم طمع بیگانگان به هنر و اقتصاد و جامعه و سیاست و زندگی ایرانی باشیم.