به گزارش روزنامهه جهان صنعت: بزرگ‌ترین رویداد سینمایی کشور در حالی سی‌وپنجمین دوره‌اش به پایان رسید که حرف و حدیث‌هایش تا مدت‌ها ادامه خواهد داشت. این جشنواره شاید نتیجه تمام دوره‌هایی است که با اتفاق‌های ریز و درشت فراموش شده است. مدیریت بی‌برنامه، فیلم‌های ممیز خورده، جنجال‌های خبری و سر آخر هم داوری‌های بحث‌بر انگیز.
جشنواره فجر، جشنواره مستقلی نیست. شاید تمام گرفتاری‌های دست‌اندرکاران سینما از همین گزاره ناشی می‌شود. وقتی تمام معادلات این جشنواره از انتخاب داوران تا روند اجرایی وابسته به دولت است، باید هم شاهد حوادث اینچنینی باشیم. مصلحت‌اندیشی‌هایی که بنا بر اراده دولت به سینما تحمیل می‌شود، سر آخر همه یا بخشی از سینماگران را دلزده خواهد کرد. شاید تقصیری متوجه دولت نیز نیست. وقتی بخش عمده‌ای از سینماگران برای ساخت فیلم‌هایشان به سراغ نهادهای وابسته به دولت می‌روند و هنوز چشم به بودجه نفت دارند دولت نیز این اختیار را برای خود قائل خواهد شد که در جشنواره حضوری پر رنگ داشته باشد. از حضور وزرا در مراسم افتتاحیه و اختتامیه تا تولد سیمرغ‌های یک شبه. سیمرغ‌هایی که بنا بر همان مصلحت‌اندیشی‌ها پایشان به جشنواره فجر باز می‌شود.
داوری‌های امسال جشنواره مورد انتقاد بسیاری از منتقدان و سینماگران قرار گرفت. این انتقاد در چند مورد رنگ و بوی تند تری داشت. انتقاد اول در مورد زمان اعلام کاندیداها بود. روز هفتم بود که در اعلامیه‌ای هیات داوران نام کاندیداها را اعلام کرد. اتفاقی که در جشنواره‌های پیشین سابقه نداشت. این اسامی در حالی اعلام شد که هنوز بسیاری از فیلم‌ها در کاخ جشنواره و برای منتقدان به نمایش در نیامده بود. خطاهای آشکار داوری بعضی رشته‌ها، مانند جلوه‌های ویژه میدانی و موسیقی متن باعث شد حساسیت‌ها
بیشتر شود.
از سوی دیگر صداوسیما و برنامه هفت به مجری‌گری بهروز افخمی با حمایت تمام قد از یک فیلم و ایجاد برخی شبهات در مورد دو ملیتی بودن داوران و ترس‌شان از انتخاب فیلمی با موضوع شرارت‌های منافقین، نفت بر آتشی ریخت که ادامه‌اش تمام سینما را می‌سوزاند.
افخمی در حالی این شبهه را به داوری امسال جشنواره وارد کرد که استدلالش از اقامت یک ساله در کانادا و بر خورد چند گروه معترض نا شناخته با کلاس‌های درسش ناشی می‌شود. مجری برنامه هفت که با وجود جایگاهش به هیچ عنوان بی‌طرف نیست، با اصرار روی نظریه خود نقد‌های کارشناسی به داوری‌های جشنواره سی‌و‌پنجم را زیر غبار سیاسی‌کاری پنهان کرد. در کمال ناباوری افخمی نظریه‌اش را کاملا عقلی می‌داند و معتقد است تمام گزاره‌های دیگر احساسی و خارج از چارچوب منطق هستند. موضع گیری دگم مجری برنامه هفت که قرار است منشا نقد و آزاد‌اندیشی در مسایل سینمایی کشور باشد اختلاف سینماگران را وارد فضای تازه‌ای کرد. فضایی که خوشامد کسانی است که با ذات سینما یا حداقل سینمای مستقل مخالف هستند.
مرز میان پوزوسیون و اپوزوسیون بودن در کشور ما به باریکی داشتن مسوولیتی نیم‌بند است. تا زمانی که ما جزو مدیران و داوران و تصمیم‌گیران جشنواره باشیم همه چیز بر وفق مراد است اما وقتی دستمان کوتاه است و خرما بر نخیل، همه چیز خراب
خواهد شد. مشکلات و گرفتاری‌های جشنواره فجر مربوط به امسال و سال گذشته نیست. سنگ بنایی که توسط وزیر ارشاد وقت در اوایل دهه 60 گذاشته شده است نیازمند تغییر و تحول است. اولین قدم نیز واسپاری جشنواره به اهل سینماست. صنوف ریز و دشتی که در این سی و چند سال با آزمون خطا رشد کرده‌اند و حالا به وضعیت نسبتا مطلوبی رسیده‌اند. هرچند این واسپاری نیازمند استقلال کامل سینماگران از دولت است و تا وقتی نگاه عده‌ای به جیب دولت باشد جشنواره و تمام معادلات سینما بر همین پاشنه می‌چرخد.