حدود دو ماه قبل جمعی از منتقدان خانه موسیقی طی نامه ای به علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی خواستار رسیدگی به شکایت شان نسبت به عملکرد و وضعیت هیئت مدیره خانه موسیقی شدند؛ منتهی این کار و پیگیری ها و جلسات متعاقب آن در سکوت کامل خبری انجام شده و می شود که جای سئوال دارد.
به گزارش خبرنگار موسیقی تابناک فرهنگی، حدود دو ماه قبل جمعی از منتقدان خانه موسیقی طی نامه ای به علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی خواستار رسیدگی به شکایت شان نسبت به عملکرد و وضعیت هیئت مدیره خانه موسیقی شدند.
این نامه که با همراهی بسیاری از اهالی موسیقی تهیه شد به دست وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی رسید و قرار شد تا پس از بررسی های لازم پاسخ قاطعی به شکایات طرح شده داده شود. البته بعدها جلساتی نیز در این زمینه ترتیب داده شد که قرار است این جلسات همچنان ادامه داشته باشد؛ منتهی تمامی این اتفاقات به طور محرمانه، یعنی بدور از چشم اهالی رسانه و افکار عمومی روی داده که جای سئوال جدی دارد.
ظاهرا حدود 4 ماه قبل پس از اینکه تلاش های چندباره و چند ماهه منتقدان خانه موسیقی برای برگزاری جلسات مشترک با محمد سریر رئیس هیئت مدیره خانه موسیقی در محل این خانه به بن بست می رسد منتقدان طی جلسات و مشورت هایی، اوایل پاییز به این نتیجه می رسند تا شکایت شان را نزد عالی رتبه ترین مقام دولتی در حوزه فرهنگ و هنر یعنی علی جنتی ببرند.
به هر روی پس از توافق جمعی از منتقدان خانه موسیقی بر این کار و همچنین اتفاق نظر بر روی متن این نامه که مدتی نیز پروسه اش به درازا می کشد بالاخره دو ماه قبل نامه مذکور به دست وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی می رسد و علی جنتی قول مساعد برای رسیدگی هر چه سریعتر به مفاد نامه را می دهد.
حالا دو ماه از ارسال این نامه می گذرد و شنیده ها حکایت از آن دارد که روال کند رسیدگی به این نامه چنان با تعلل انجام می شود که تصوری جز اتلاف وقت توسط مسئولان برای رسیدن به زمان برگزاری انتخابات خانه موسیقی به ذهن متبادر نمی شود.
اینها تنها بخشی از ماجرا است. با توجه به آنچه تا کنون در این زمینه روی داده چند نکته در مورد ماجرای نامه منتقدان به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی قابل تامل است که می بایست مورد مداقه قرار گیرد؛
اول: اینکه بخش مهمی از مشکلات و مسائلی که اهالی موسیقی طی ماه های اخیر در نقد خانه موسیقی مطرح کرده اند به دلیل غیاب نمایندگان افکار عمومی در جریان امور خانه موسیقی روی داده است. یعنی در اکثر امور خانه موسیقی، اهالی رسانه را محرم ندانسته اند تا این قشر به عنوان رکن چهارم دموکراسی وظیفه شان را در قبال اطلاع رسانی و رصد کردن عملکرد فعالان و تصمیم گیران خانه موسیقی انجام دهند؛ ضرر این نامحرم دانستن اهالی رسانه پیشتر توسط اهالی موسیقی تجربه شده و بسیاری از اعضای خانه موسیقی به دلیل داشتن شائبه های فراوان نسبت به عملکرد اعضای هیئت مدیره و همچنین شنیده نشدن انتقادهایشان در دوره های مختلف از این نهاد قهر کرده اند.
دوم: وقتی پای مباحث صنفی و مطالبات گروهی یک جامعه، به میان می آید دیگر جای رفتارهای محرمانه اینچنینی نیست که حتی اهالی رسانه اصلا خبری از کلیت این ماجرا نیز نداشته باشند. شاید ضرورت داشته باشد برای پرهیز از تنشهای احتمالی، مطالب و محتویات تخصص برخی جلسات خاص، در طول مذاکرات انعکاس رسانه ای پیدا نکند که این روش در موارد خاص روی می دهد و قابل درک است؛ اما حذف کامل رسانه ها از جریان چنین مذاکراتی آن هم در عرصه فعالیت های صنفی توجیهی نمی تواند داشته باشد.
سوم: نسبت به هیئت مدیره کنونی خانه موسیقی این نقد صورت می گیرد که اطلاعات بسیاری از فعالیت هایشان را اطلاع رسانی نمی کنند و همچنین حاضر به ارائه شفاف اطلاعات و توضیحات در بسیاری از موارد نیست(کما اینکه همچنان همین منش و روش در میان برخی از اعضای هیئت مدیره خانه موسیقی ادامه دارد)؛ آن وقت در سوی دیگر، منتقدانی که به این روش خانه موسیقی انتقاد می کنند خودشان اخبار چنین حرکت صنفی را در اختیار افکار عمومی نمی گذارند. و البته در ضلع سوم این ماجرا دست اندرکاران وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز ایضا چنین رفتاری را انجام می دهند. یعنی از اعضای هیئت مدیره خانه موسیقی گرفته تا وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و علی مرادخانی(معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) و تیم مشاوران مرادخانی و همین جمع منتقدان خانه موسیقی همگی در جریان امور هستند اما هیچ یک در این مورد بخصوص و البته بسیاری موارد شبیه به این موضوع، گزارشی به افکار عمومی نمی دهند.
در هر صورت امید می رود نگاه اهالی موسیقی و مسئولان این حوزه به جایگاه رسانه و کارکرد آن تغییری جدی کند. همچنین این انتظار وجود دارد در مورد نامه منتقدان به وزیر فرهنگ ارشاد اسلامی و پروسه آن توضیحاتی منتشر شود تا حداقل جامعه موسیقی در جریان کم و کیف این ماجرا قرار بگیرد.