آیا ادبیات دست اندرکاران خانه موسیقی قرار نیست تغییر کند؟

آغاز کش و قوس های رسانه ای حسین علیزاده با خانه موسیقی از اول دی ماه امسال آغاز شد؛ یعنی زمانی که حسین علیزاده در نشست خبری تور کنسرت هایش با گروه«هم آوایان» با لحنی قاطع و تند گفت: با صراحت اعلام می کنم الان دوسال است پایم را به خانه موسیقی نگذاشته ام و خودم را عضو شورای عالی خانه موسیقی نمی دانم.

علیزاده همچنین در این نشست نقدهایی را درباره عدم استقلال خانه موسیقی نیز مطرح کرد و نا رضایتی خود را از نحوه عملکرد این نهاد صنفی نشان داد.

این آغاز ماجرایی بود که طی آن همصنفان و دوستان حسین علیزاده در خانه موسیقی روشی جالب برای برخورد با آن در پیش گرفتند. روشی که در استراتژی، بسیار شبیه به منش برخی دست اندرکاران خانه موسیقی با منتقدان و اعضای این نهاد صنفی طی هشت ماه گذشته است.

بلافاصله پس از سخنان حسین علیزاده جلسه شورای عالی خانه موسیقی در این زمینه برگزار شد و طی آن تنها این مطلب به بیرون درز کرد که حسین علیزاده 18 ماه است در جلسات شورای عالی حضور نداشته و نه 2 سال؛ ضمن اینکه هیچ مکتوب و یا اظهار نظری مبنی بر استعفای ایشان دریافت نشده است.

تکرار مکررات است اگر یادآور شویم طبق اساسنامه خانه موسیقی هر یک از اعضای شورای عالی خانه موسیقی چنانچه بیشتر از 6 ماه به هر دلیلی در جلسات غیبت داشته باشند دیگر عضو این شورا نخواهند بود.

با این وجود حسین علیزاده 16 دی ماه استعفای خود از شورای عالی خانه موسیقی را رسانه ای کرد که طبق اساسنامه خانه موسیقی نه مطالبه شورای عالی این خانه مبنی بر دریافت استعفای حسین علیزاده یا حضور دوباره او در شورا صحیح است و نه انتشار متن استعفا توسط خود علیزاده تاثیری در کلیت داستان می تواند داشته باشد.

به هر روی پس از این اقدام علیزاده یکبار دیگر خانه موسیقی با اصرار بر روش اخیرش، مصاحبه ای با مصطفی کمال پورتراب انجام داد که طی آن به نقل از این استاد پیشکسوت در سایت خانه موسیقی مطالبی تند منتشر شد. در بخشی از گفته های پورتراب آمده است: ایشان از موضع بالا صحبت می‌کنند. اگر علیزاده نیاز مالی داشت، صحبت‌هایش فرق می‌کرد. کسی که شکمش پر است، از شکم خالی چه خبری دارد. ایشان فقط کنسرت می‌دهد. آیا حسین علیزاده از وضعیت دانشگاه‌ها خبر دارد؟

اما این پایان ماجرا نبود؛ خانه موسیقی که طی هشت ماه گذشته از برگزاری هر گونه نشستی با منتقدان طفره رفته بود و هر بار با تاکید بیشتری روش«فرار رو به جلو» را در پیش گرفته بود خبر از برگزاری نشست مشترک مدیرعامل خانه موسیقی با منتقدان این خانه در تاریخ 23 دی ماه داد.

به دنبال انتشار این خبر، حدود 160 نفر از منتقدان ضمن انتشار 2 نامه پیاپی با اشاره به روش خاص هیئت مدیره خانه موسیقی در برخورد با منتقدان و سئوالات مطرح شده آنها، از حضور نیافتن خود را در این نشست مشترک خبر دادند. در واقع بدگمانی که نسبت به نیت برخی اعضای هیئت مدیره خانه موسیقی طی این هشت ماه به وجود آمده بود باعث شد تا بسیاری از اعضای خانه موسیقی و منتقدان این نهاد از گفتگوی رودر رو با آنها سر باز زنند و شرایطی را برای برگزاری چنین جلسه ای مطالبه کنند.

نشست مشترک هیئت مدیره خانه موسیقی روز 23 دی ماه با حضور حمیدرضا نوربخش(مدیرعامل)، محمد سریر(رئیس هیئت مدیره)، کامبیز نوروزی(حقوقدان)، هوشنگ کامکار(عضور شورای عالی خانه موسیقی) و رضوانی(مشاور حقوقی خانه موسیقی) از یک سو، و شروین مهاجر و دو موزیسین جوان دیگر(که تنها در زمینه بیمه هایشان مشکل داشتند) از سوی دیگر به عنوان منتقد برگزار شد.

دست اندرکاران خانه موسیقی در این جلسه در زمینه مباحث حقوقی مطالبی را مطرح کردند که طی هشت ماه گذشته هرگز آنها را به عنوان مستندات حقوقی ابراز نکرده بودند؛ جدا از اینکه این مستندات آیا قانع کننده و صحیح هستند یا نه جای این سئوال باقی است که آیا تا زمان اعتراض حسین علیزاده ارزشی برای سئوالات منتقدان قائل نبوده اند که چنین پاسخ هایی ارائه نشده؟ یا این مستندات جزو مطالب جدیدی محسوب می شود که به آنها دست یافته اند؟

خانه موسیقی در ادامه مسیر خود پا را از این حرکت ها نیز فراتر گذاشت و گفتگویی را از محمدرضا شجریان درباره خانه موسیقی و منتقدان این نهاد بر روی خروجی سایت خود قرار داد که بیشتر به صف کشی ها و یار کشی ها در زد و خوردهای خیابانی شباهت داشت.

اظهارات محمدرضا شجریان آن هم در مقام دفاع تمام قد از خانه موسیقی چنان برای اهالی موسیقی بهت آور بود که بسیاری افراد در تحلیل این ماجرا به گزینه ای جز هزینه کردن شجریان برای بقای برخی افراد خاص نمی رسیدند. حسین علیزاده به عنوان یکی از اعضای شورای عالی خانه موسیقی از این شورای استعفا داد و در جایگاهی بی طرف به خانه موسیقی نقد کرد؛ خانه موسیقی نیز در مقابل این نقد به جای پاسخ گویی، مصطفی کمال پورتراب و محمدرضا شجریان را آنگونه که می خواست هزینه کرد.

حال در آخرین اقدام خانه موسیقی، خبر پذیرش استعفای حسین علیزاده از سوی شورای عالی این خانه بر روی خروجی سایت منتشر می شود که به نوعی دهن کجی و نادیده گرفتن اساسنامه خانه موسیقی و ادامه همان روند قبلی است.

به نظر می رسد ادامه این روند که خانه موسیقی و برخی دست اندرکاران کنونی آن برای پاسخ به سئوالات اهالی موسیقی در پیش گرفته اند راهی به جز بن بست نخواهد داشت. آنچه امروز بیش از خود سئوالات مطروحه درباره عملکرد خانه موسیقی جلب توجه می کند روش و منشی است که دست اندرکاران این خانه در برخورد با سایر اعضای جامعه موسیقی در پیش گرفته اند.

حال سئوال اینجاست: اگر به جای حسین علیزاده هر یک از اعضای شورای عالی خانه موسیقی به عملکرد این نهاد انتقاد می کردند آیا با همین شیوه مورد نوازش قرار می گرفتند؟ این سئوالی است که می بایست در مورد بزرگانی چون محمدرضا شجریان، مصطفی کمال پورتراب، هوشنگ کامکار، فرهاد فخرالدینی و داوود گنجه ای نیز مطرح شود.

و همچین می بایست پرسید: اگر پای حسین علیزاده به این ماجرا باز نمی شد آیا ضرورتی داشت یا اصلا سئوال کنندگان به لحاظ صنفی اینقدر نزد اعضای هیئت مدیره دارای ارزش بودند که خانه موسیقی پاسخی به سئوالات هشت ماه گذشته آنها بدهد؟

آیا واقعا موقع آن نرسیده که ادبیات خانه موسیقی و روشی که برای مواجهه با مسائل مختلف صنفی در پیش گرفته تغییر کند؟

نویسنده: سعید اداک

سرویس موسیقی تابناک فرهنگی