روایت داریوش اسدزاده از «تماشاخانه طهران»

داریوش اسدزاده، هنرمند و بازیگر پیشکسوت کشور، درباره کتاب «تماشاخانه طهران» گفت: این کتاب به تاریخچه تماشاخانه طهران از سال 1320 تا 1350، یعنی در بازه زمانی که خود من در آنجا حضور داشتم، می‌پردازد و سعی کرده‌ام تا در این کتاب خاطراتم را از بازیگران، کارگردانان، نمایش‌ها و نمایشنامه‌های آن زمان را بازگو کنم.
 
به گزارش ایبنا، مراسم تقدیر از استاد داریوش اسدزاده و رونمایی از کتاب «تماشاخانه تهران»، با حضور این هنرمند پیشکسوت، افشین داورپناه، معاون فرهنگی و آموزشی خانه کتاب و اعظم کیان افراز، مدیر انتشارات «افراز» در سالن کتاب و هنر بیست‌وهشتمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران برگزار شد.

داریوش اسدزاده، در ابتدای این مراسم ضمن تقدیر از برگزار کنندگان بیست‌وهشتمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران گفت: در ایام نوجوانی که من شروع به خواندن کتاب و رمان کردم، کتاب‌های بسیار کمی وجود داشت، مانند «امیر ارسلان رومی»، «حسین کرد شبستری» و شیلویه» که بهترین رمان‌های آن زمان بودند اما امروز بسیار خوشحالم که می‌بینم هزاران هزار کتاب در این نمایشگاه وجود دارد و مردم با اشتیاق برای تهیه کتاب به اینجا مراجعه می‌کنند.

این بازیگر پیشکسوت با اشاره به ارتباط هنرمندان با کتاب افزود: ما هنرمندان باید کتاب خواندن و مطالعه کردن را در برنامه‌های همیشگی خود قرار دهیم چراکه کار بازیگری همواره با متن و خواندن در ارتباط است که البته بازیگران باید اطلاعات جامعی در حوزه کاری خود داشته باشند که این امر هم با مطالعه مستمر محقق می‌شود.

وی با اشاره به آثار مکتوب منتشر شده خود، افزود: من اولین کتابم را با عنوان «سیری در تاریخ تئاتر ایران» نوشتم که به بررسی تئاتر قبل از اسلام تا سال 1357 اختصاص دارد. از آنجا که تئاتر در برهه‌های مختلف، به اشکال مختلفی اجرا می‌شده، من در این کتاب ثابت کردم که ما قبل از اسلام هم دارای تئاتر بوده‌ایم. البته ممکن است برخی هم با این موضوع مخالف باشند.

پرداختن به سه دهه از تئاتر تهران در یک کتاب

اسدزاده افزود: دومین کتابم را در حوزه تاریخ با عنوان «برگ‌هایی از تاریخ» نوشتم و کتاب «تماشاخانه طهران» سومین کتاب من است؛ «تماشاخانه تهران» حدود سال 1320 به همت سید علی خان نصر در خیابان لاله‌زار تأسیس شد و او در کنار این تماشاخانه، هنرستان هنرپیشگی را هم راه‌اندازی کرد که خود من هم از شاگردان همان هنرستان بوده‌ام.

وی درباره مطالب ارائه شده در کتاب «تماشاخانه طهران» گفت: این کتاب به تاریخچه تماشاخانه تهران از سال 1320 تا 1350، یعنی در بازه زمانی که خود من در آنجا حضور داشتم می‌پردازد و سعی کرده‌ام تا در این کتاب خاطراتم را از بازیگران، کارگردانان، نمایش‌ها و نمایشنامه‌های آن زمان را بازگو کنم . البته انتشار این کتاب بدون همکاری آقای دولت‌آبادی و خانم افراز ممکن نبود.

این بازیگر پیشکسوت با اشاره به اینکه تئاتر در سال 1320 با تئاتر به شکل امروزین خود بسیار متفاوت بوده است، یادآور شد: ما در دهه 20 کار خودمان را در تئاتر با آثار مولیر، نمایشنامه نویس فرانسوی شروع کردیم و سعی می‌کردیم شکلی ایرانیزه شده از این متون خارجی را به نمایش بگذاریم.

اسدزاده ادامه داد: از آنجا که مردم در آن زمان با تئاتر و اجرای نمایشنامه‌های خارجی مأنوس نبودند، استقبال از تئاتر بسیار پایین بود، بنابر این نمایشگران در آن دوران با آوردن ساز و آواز به تئاتر، سعی در جذب مردم به تماشاخانه کردند، بطوریکه یکی از ویژگی‌های اصلی بازیگری در آن دوران توانایی در خواندن آواز بود.