درست 9 سال پیش در چنین روزی بود که در مصلای «قدس» شهر بندرعباس چیزی به‌جز حزن و اندوه دیده نمی‌شد. از هر گوشه‌ی کشور برای آخرین وداع با صدای ماندگار جنوب آمده بودند.
به گزارش تابناک فرهنگی، 29 آذرماه نهمین سال‌مرگ ناصر عبداللهی است. مردی که به دلایل نامشخص در بیمارستان «هاشمی‌نژاد» تهران بستری شد و پس از 27 روز به کما رفتن در حالی که 36 سال سن داشت، درگذشت.
***
ناصر عبداللهی 10 دی‌ماه 1349 در بندرعباس به دنیا آمد و تحصیلات خود را همان‌جا گذراند و فعالیت‌های هنری خود را از سال‌های نوجوانی در صداوسیما و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی و امور تربیتی استان هرمزگان آغاز کرد.
در سال ۱۳۷۵ همراه با همسرش به تهران آمد. محمدعلی بهمنی، شاعر هرمزگانی و دوست نزدیکش، او را به انتشارات «دارینوش» معرفی کرد. آثار ناصر عبداللهی همیشه از طریق این انتشارات منتشر می‌شدند.
گفته می‌شود، عبداللهی در ترانه‌های خود از کسی تقلید نمی‌کرد و صدایی منحصربه‌فرد داشت. بیشتر اشعار ترانه‌های او از سروده‌های محمدعلی بهمنی بود. در کار موسیقی به گفته‌ی خودش تحت تأثیر سبک موسیقی ابراهیم منصفی بود. طوری که در سال‌های آغاز کار هنری، ترانه‌های منصفی را بازخوانی می‌کرد.
پس از انتشار ترانه‌ی «ناصریا» منتقدان عبداللهی گفتند که این کاری اسپانیولی است و از ملودی‌های «جیپسی کینگ» گرفته شده است، اما وی معتقد بود که چنین نیست و این کار ریتم عربی دارد. ریتمی که بارها با سازهای دیگری مانند عود، دهل، و دف نواخته شده بود، اما هرگز با گیتار نواخته نشده بود.
ملودی ترانه‌ی ناصریا سال ۱۳۷۶ ساخته شد. شعر این آهنگ به گویش بندری است و به گفته‌ی عبداللهی هدف از ساختن آن، اعتراض علیه ظلم در جهان و نیز همدردی با ستمدیدگان جهان بوده است. براساس متن شعر ناصریا، اگر کسی قصد یاری مظلومی را داشته باشد، پس از تحمل سختی بسیار و دشواری‌های این راه در پایان پیروز خواهد شد.
از جمله آلبوم‌های او می‌توان به «عشق است»، «دوستت دارم»، «غزلک» و «بوی شرجی» اشاره کرد.
این هنرمند همچنین ترانه‌هایی را درباره‌ی ائمه‌ی اطهار (ع) اجرا کرده که از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به «یا فاطمه بنت نبی» اشاره کرد.
منبع: ایسنا