شائبه های صدور مجوز کنسرت در شهرستان ها!

به گزارش تابناک فرهنگی، انتخابات مجمع صنفی تولیدکنندگان آثار شنیداری 23 تیرماه برگزار شد و تمامی فعالان حوزه تولید و نشر آثار موسیقی در تالار وزارت کشور گرد هم آمدند تا با تصویب اساس‌نامه و برگزاری انتخاب هیئت‌مدیره، در جهت تأسیس و فعالیت جدی صنف خود قدم بردارند. صنفی که جای خالی آن خصوصاً طی سال‌های اخیر که مقوله انتشار آثار موسیقی با بحران‌های جدی رو‌به‌رو بوده، حس می‌شده است. اما بی‌تردید تشکیل این صنف و نحوه کارکرد آن سوالاتی را ایجاد کرده که بر همین اساس میزگردی در خبرگزاری فارس با بابک چمن آرا رییس هیات مدیره، محسن رجب پور مدیر عامل، مهدی کاشی نایب رییس و امیرعباس ستایشگر سخنگوی هیات مدیره، برگزار کردیم که بخش دوم و پایانی این نشست را در ادامه می‌خوانید:

بابک چمن‌آرا : الان واقعا نمی‌توانیم جواب این سوالتان را بدهیم.

*ببینید در مورد بحث حساس صدور مجوزه‌ها دو راه پیش روی شماست؛ این که در راستای تسریع صدور مجوز به معاونت هنری و دفتر موسیقی مشورت بدهید یا این که خودتان مستقیما وارد پروسه صدور مجوز بشوید.

محسن رجب‌پور: همه اینها در راه‌های مشورتی که برای دوستانمان در معاونت هنری دفتر موسیقی داریم، گنجانده شده است، تجربه ما در طول این بیست و اندی سال که این کار را انجام می‌دهیم می‌گوید که بعضی از قسمت‌هایی را که ارشاد برای مجوز دادن از قدیم تا الان داشته دیگر ضرورتش دیده نمی‌شود و می‌شود برعکس عمل شود. هدف ما این است که به جای اینکه همه رفتارهای ما را قبل از انجام کنترل کنند به ما اعتماد کنند و ما را نظارت کنند. ما دنبال چارچوب و آیین‌نامه‌ای هستیم که شرکت‌های تولید موسیقی در آن چارچوب، رفتارهایشان را انجام دهند. معتقدیم در مرحله اول به جز متون یعنی شعر، این قابلیت هست که دوستان ما برای مراحل بعدی که دوره‌های کارشناسی که در شرکت‌های تولید موسیقی وجود دارد کمتر از شورای کارشناسی ارشاد نیست و برای همین داریم با این هدف با معاونت هنری و دفتر موسیقی حرف می‌زنیم و جزو ایده‌‌آل‌هایمان است که در این حوزه با ما همکاری شود. ما دوتا پیشنهاد داریم که هم وظایف حاکمیتی آنها را کم خواهد کرد و هم راه قانونی است. در شورای موسیقی 10-11 نفر وجود دارند و موسیقی‌های ما را تصویب می‌کنند. ما راه خیلی ساده برای این کار داریم و می‌گوییم بعد از تصویب اشعار، 50 نفر را اعلام کنید که شرکت‌های تولید موسیقی با امضای پنج نفر از اینها بتواند آن را به مرحله بعدی برساند.

محسن رجب‌پور: سرعت را نگاه کنید. ما دنبال این نیستیم که کارمان تصویب نشود، ما دنبال این هستیم که مراحل قانونی را طی کنیم ولی دقت کنید الان در سال 52 هفته هست که اگر تعطیلات را در نظر نگیریم در بهترین حالت که غیرممکن است باید 50 هفته شورای موسیقی تشکیل شود که به دلیل جشنواره فجر، تعطیلات نوروز، تعطیلات رسمی کشور تبدیل به 40 هفته می‌شود و اگر هر هفته 10 اثر موسیقی بازبینی شود که کار سختی است خروجی ما در طول سال 40 تاست، در این حالت که ما پیشنهاد می‌دهیم، حداقل 4000 تا اثر بررسی می‌شود.

محسن رجب‌پور: هم دنبال سرعت و هم دنبال اعتماد هستیم.

محسن رجب‌پور: ما برای هر اجرا که مجوز می‌گیریم، یکبار کاغذ بازی با دفتر موسیقی داریم، بعد دفتر موسیقی ما را به حراست و سپس به اماکن می‌فرستد و بعد اماکن ما را از جاهای مختلف استعلام می‌کند و بعد دوباره حراست برمی‌گردیم که جواب اماکن را می‌دهد و ...

بابک چمن‌آرا: که در نهایت مثلا شعر حافظ و... قرار است با تمبک و سنتور و ... اجرا شود.

محسن رجب‌‌پور: اتفاق دیگری که می‌افتد این است که همین اجرا قبلا هم مجوز گرفته است. برای اجرای دوباره همان رپرتوار دوباره باید از اول مراحل طی شود.ما دنبال این هستیم تا هنرمندانی را که دارند موضوعی را به دفعات تکرار می‌کنند، مجوز مدت دار بگیرند.

محسن رجب‌‌پور: خیر. ما دنبال این هستیم که یک کمیسیون مشترک بین ارشاد، حراست، نیروی انتظامی تشکیل شود که از 50 هنرمندی که الان دارند برنامه اجرا می‌کنند کسانی که کمترین حاشیه را دارند و به قوانین و چارچوب‌ها بیشتر احترام گذاشتند، برای مثلا 6 ماه پروانه کنسرت و اجرا بگیرند.

بابک چمن‌آرا: ما قرار نیست قانون معاونت هنری یا دولت را تغییر دهیم، نه می‌توانیم و نه می‌خواهیم. داستان این است که یک مشکل وجود دارد که افرادی در دوران کاری‌شان به صورت انفرادی فریاد زدند و جلسه گذاشتند اما به نتیجه نرسیده‌ است. اتفاق صنفی این است که یک فرد یا جمعی که همه قبولش دارند راه بیفتد و این داد را بزند و تفاهم‌های موفق‌تری داشته باشد. ما نمی‌توانیم قانون تعیین کنیم ولی می‌توانیم در مدون کردن آیین‌نامه‌ها و امور اجرایی تاثیرگذار باشیم، تاثیرگذاری صنف است که به آن قدرت می‌دهد و در حالت عادی شهرداری مثلا می‌گوید تمام کتابفروشی‌ها باید اینطور باشند اما یک کتاب فروشی که توان صحبت با شهرداری را ندارد؛ اتحادیه کتابفروشی است که می‌تواند با شهرداری صحبت کند و وارد مذاکره شود تا نهیاتا مشکل مرتفع شود. این مجمع صنفی وظیفه دارد تمام دادها را مشت کند تا بشنوند.

مهدی کاشی: حداقل این بحث بروکراسی اداری و کاغذبازی کوتاه‌تر شود. الان برای هر کنسرت بخواهیم 4 کاغذ باطل کنیم، 4000 کاغذ به کار رفته شده که در شهرستانها همین کاغذها مجددا تکرار می‌شود. باید زمان این کاغذبازی که وقت را هدر می‌دهد را کوتاه‌تر کنیم.

محسن رجب‌پور: روند صدور مجوز برای اجرا در شهرستان‌ها باعث فساد شده است، که اگر هنرمند ما مجوز مدت‌دار داشته باشد لازم نیست در انجمن موسیقی شهرستان‌ها پولی پرداخت کند که مشخص نیست کجا می‌رود و بعد مجوز کنسرت دهند. وقتی این موضوع در چارچوب قانونی و توسط مراجع بالادستی‌تر مثل نیروی انتظامی به شکل کلی و وزارت‌ارشاد به شکل کلی و حراست به شکل کلی به تفاهم‌نامه تبدیل شود در تمام مملکت به یک شکل خواهد بود. الان بزرگترین دردسر که پیش روی همکاران ما بعد از نشر هست موضوع اجراها است، مملکت ما یک مملکت جوان است و تعداد هواداران زیادی برای شنیدن موسیقی دارد. اداره‌ها نمی‌توانند مستقیم پول بگیرند و مستمسک‌های غیرقانونی برای خودشان درست کرده‌اند، انجمن‌های موسیقی شهرستان‌ها یا بعضی شرکت‌های شهرستان‌ها را وسط می گذارند که ما به شرکتی که در تهران ثبت شده در شیراز مجوز نمی‌دهیم، چرا؟ چون آنجا خودشان 8 تا شرکت دارند. الان اگر یک شرکت که شهرستان ثبت شده به دفتر موسیقی نامه بنویسد که می‌خواهد با یک هنرمند صاحب‌نام در برج میلاد یا ... کنسرت بگذارد مگر شرکت‌های تهرانی می‌گویند به ما ندهید؟ یا اینکه دفتر موسیقی فرقی برای شرکت تهران و شهرستان فرقی قائل است؟ ولی در شهرستان‌ها این تبدیل به رانت شده است. ما دنبال این هستیم که بدون دخالت در تغییر قوانین کلی مملکت ظرفیت‌هایی را که قانون برای مجامع صنفی و اتحادیه‌ها در نظر گرفته زحمتش را از مراجع روبروییمان کم کنیم مثلا ما می‌توانیم پروانه‌ها را بعد از گرفتن استعلام‌ها خودمان صادر کنیم. ما در سه حوزه طرف همراه باید داشته باشیم، دفتر موسیقی و واداره حراست وزارت ارشاد و اداره اماکن که برای هر سه جلسه گذاشتیم و هرسه آماده شنیدن حرفهای ما هستند، مثلا جلسه‌ای که در تالار رودکی گذاشتیم طراحی‌اش به این منظور بوده که ما نظر مشورتی مجمعمان را هم بگیریم. ما می‌توانستیم به عنوان هیئت مدیره و بنده به عنوان مدیرعامل جلسه را بگذاریم و هرآنچه به دانش و بینش ما می‌رسد منتقل کنم و به تفاهم برسم و آن تفاهم را اعلام کنم، ما جلسه را گذاشتیم و تا پایان هفته آینده از طریق روابط عمومی نظر همکارانمان را به صورت کتبی جذب می‌کنیم و هیئت‌مدیره بر اساس اولویتی که دارد اینها را بررسی و اولویت‌بندی می کند و دنبالش می‌رود.

محسن رجب‌پور: نتیجه این بود که اداره حراست استقبال کردند.

محسن رجب‌پور: یکی تسریع در امور و شفا‌سازی در ارتباطی که بینمان وجود دارد. ما در مورد حراست دوست داریم چارچوب‌هایی که باعث می‌شود رفتارهای هنرمندان و یا شرکت‌های موسیقی تعلیق شود، را ببینیم که الان نمی‌دانیم. اداره حراست چارچوبی دارد که اگر همکار ما از آن چارچوب بیرون برود می‌تواند رفتارهایش برای مدتی به تعلیق بیفتد، دوست داریم آن چارچوب‌ها را بدانیم. دوم اینکه دوست داریم روابطی که الان همکارانمان با آنها دارند سرعت بیشتری داشته باشد. اداره حراست بیشترین استقبال را از ما کرده‌اند که ما آمادگی این را داریم که ضمن بیان چارچوب‌هایمان در این حوزه، با نظر و همفکری خودتان مسیری را برایتان طراحی کنیم که آن مسیر سرعت کاری شما را بالا ببرد. جلسه دیگری که داشتیم با هماهنگی آقای لطفی رئیس پلیس امنیت بوده که از ما خواستند ابتدا دغدغه‌های صنفی‌مان را با معاونت و دفتر موسیقی و بعد با حراست به یک چارچوب مدون تبدیل کنیم، آنان آمادگی دارند که بر اساس چارچوب حرف‌های ما را بشنوند و هر کمکی که از دستشان برمی‌آید برایمان انجام دهند.

*در جلسه اماکن راجع به مبالغی که اماکن دریافت می‌کند هم صحبت شد؟

محسن رجب‌پور: آنها منتظرند نظرات ما را بشنوند اما ما یک پیشنهاد داریم و اولین آن همین موضوع است. بحث خدمات انتظامی در خیلی از نقاط دنیا وجود دارد و خیلی از همکاران ما این را نمی‌دانند، اگر لندن هم بروید برای کنسرت گذاشتن اداره اماکن ندارند اما پلیس هست و آنجا بر اساس چارچوب‌های قانونی سالن‌هایی که می‌خواهی اجرا کنی تا برنامه بگذاری آن سالن شما را به پلیس محلی ارجاع می‌دهد که معادل کلانتری است، آنجا بر اساس فرمی که پر می‌کنی پیش‌بینی می‌کنی چندنفر باید به کنسرت بیایند و بر پایه صداقت هست و به ازای آن شما باید تیم پلیس برای این موضوع داشته باشی و پول هم می‌دهی چون می‌گوید پلیسم باید خارج از وظایف قانونی خودش کار کند.

محسن رجب‌پور: به شکل کلی با آن موافقیم. من در همان زمان به فرمانده وقت تهران این حرف را زدم که در لندن چنین اتفاقی برایم افتاده، من در آنجا سال 2005 همان مبلغی را پرداخت کردم که سال 2014 دادم، دوم اینکه مبلغ نسبت به ترناول کنسرت مبلغ ناچیزی بوده است، سوم اینکه در قبال کاری که برایم انجام شد مامور به سالن و دم در سالن نیامده و وظیفه اش حفاظت از سالن و مدعوین در بیرون از سالن بوده است. الان  وظیفه خدمات نظامی در نمایشگاه کتاب همین است که بیرون نمایشگاه کتاب است و خیابان‌های اطراف را هندل می‌کند و جرثقیل می‌گذارد و برای بعضی از خیابانها محدودیت ترافیکی در نظر می‌گیرد، در حوزه کنسرت یک اتفاق اشتباه رخ داده که اصلا به اماکن ربطی ندارد، اولین چیزی که می‌خواهم با صدای بلند بگویم این است که موضوع پول گرفتن اصلا به اماکن ربطی ندارد و اماکن این پول را نمی‌گیرد، فرماندهی انتظامی هر استان زیر نظر فرمانده کل نیروی انتظامی یک دایره خدمات انتظامی دارد که اماکن و اداره اماکن را مکلّف کردند که بعد از تعیین صلاحیت اجرا این همکاران ما را آنجا می‌فرستند، اما  الان در دو موضوع مشکل داریم، اول اینکه بعضی از اجراهای ما فرهنگی است و اجرایی که مثلا در فرهنگسرای ارسباران برای 100 نفر انجام می‌شود، برای برگزارکننده هیچ منفعت مالی که ندارد هیچ، اگر عشق و علاقه فرهنگی نسبت به آن نباشد اصلا اجرا نمی‌شود، سالنی که کل مدعوین آن 300 نفر است بار مالی آنچنانی برای این موضوع برای شرکتی که این کار را انجام می‌دهد ندارد بلکه اگر بخواهیم مالیات بر ارزش افزوده و مالیات دوره سالانه را با عملیاتی که انجام می‌دهد را در نظر بگیریم شاید یک بار منفی هم برایش داشته باشد. ما می‌گوییم اداره اماکن نه، اداره خدمات انتظامی نیروی انتظامی این مبالغ را بر اساس سالن‌ها و نوع خدمات و تعداد ظرفیت بگیرند. ما الان برای سالن‌ها تا 300 نفر یک میلیون، برای سالن‌ها 500 نفره 2 میلیون تومان و برای سال 2000 هزار نفره 3 میلیون تومان پرداخت می‌کنیم.

محسن رجب‌پور: دوستان اماکن از این موضوع ناراحت هستند که این پول پرداخت شده را به اماکن می‌دانیم، این مثل این است که از ارشاد مجوز بگیرم مرا به اماکن می‌فرستد. این موضوع زیر نظر اماکن نیست که با اماکن حل شود، آنها نه نظر مخالف دارند و نه نظر موافق. این موضوع جزو برنامه‌های مجمع صنفی است که باید با فرمانده نیروی انتظامی استان تهران بزرگ جلسه گذاشته شود و نظرات کارشناسی را ببریم و اصلاحش کنیم. ما می‌خواهیم روش را اصلاح کنیم. طبق قانون 20 اصناف، برای هر تجمع بالای 200 نفر نیروی انتظامی نسبت به انجام و عدم انجام آن اظهارنظر کند و متناسب با آن برنامه‌ریزی کند.

امیر عباس ستایشگر: موسیقی شرایط ویژه‌ای در کشورمان دارد و به همین دلیل وزارت ارشاد با ذره‌بین بزرگ و محکمتری کارها را رصد می‌کند، ورود آیتم‌های نظارتی به همین دلیل به موسیقی اتفاق افتاده یعنی ارشاد گفته تمام بازویم را می‌گذارم به خاطر حساسیتی که هست، نیروی اطلاعات و بخش حراستی و انتظامی هم وارد شود که در نهایت مشکلی از بابت حساسیت‌ها وجود نداشته باشد که اگر روزی هم اتفاقی افتاد بگویند از فیلتر همه ما رد شده است. مجمع می‌خواهد بگوید ما خودمان یک بازو برایتان هستیم و متخصص‌تر از همه این ارگان‌ها هستیم. چون آنها کارمندی نگاه می‌کنند ولی ما شغلمان موسیقی است و بهتر از هرکسی خط‌ قرمزها را می‌دانیم، اگر بدانیم این برای کشور و جامعه فرهنگی بد است خودمان حذفش می‌کنیم، چرا در حراست و اماکن و شوراها حذف شود که وقت گرفته شود؟

محسن رجب‌پور: قانون به ما اجازه نمی‌دهد که در حوزه قیمت دخالت کنیم و نمی‌توانیم.

بابک چمن‌آرا: حداقلش این است که سالی یک بار مجمع عمومی برگزار می‌شود که باید گزارش دهند و دستور جلساتی که در اساسنامه مشخص شده در هر مجمعی سالیانه اتفاق می‌افتد، اگر نیاز باشد که سریع‌تر یا تعداد بیشتری مجمع باشد به دعوت هیئت مدیره و با آنچه که در قانون دیده شده می‌توان ماهی یک‌بار مجمع برگزار کرد. در جلسه دیروز گفتیم این کمیته‌هایی که تشکیل شدند می‌خواهند کار انجام دهند و کاری که اینها بخواهند انجام دهند باید آیین‌نامه اش مدون شود و این آیین‌نامه بعد از اینکه در هیئت مدیره مدوّن شد که مثل اینکه در هیئت دولت تدوین می‌شود، برای تصویب به مجمع می‌رود و وقتی مجمع یا مجلس تصویب کرد دوباره برمی‌گردد و کمیته‌ها و هیئت‌مدیره می‌تواند آنها را اجرا کند. اگر بعدا در هیئت مدیره تغییراتی به وجود آمد و مسئول کمیته آموزش عوض شد یا سفر رفت همه در آیین‌نامه دیده شده که در دوره‌های بعد هم بتوانند از آن آیین‌نامه استفاده کنند، هر تغییر در هر آیین‌نامه و هرچیزی باید به تصویب مجمع برسد، ما چون در آغاز راهیم پیش‌بینی‌مان این است که تا تا مجمع عمومی سالیانه‌مان در تیرماه باشد حداقل یک مجمع دیگر باید برگزار کنیم که برای تصویب آیین‌نامه‌های داخلی خودمان باشد.

بابک چمن‌آرا: مجمع تصویب کرده که 200 هزارتومان برای یک‌سال برای هر عضو باشد.

بابک چمن‌آرا: سرقت‌های دیجیتال این است که اسم یک آرتیست یا یک اسم قطعه و شعر را در اینترنت سرچ می‌کنید و یکی دو منبع رسمی برای دانلود به صورت قانونی وجود دارد و بی نهایت منبع غیرقانونی هست و تمام صفحات اول و دوم و سوم را دانلودهای رایگان در بر گرفته که نمی‌توان به این بی تفاوت بود و باید کاری انجام داد. قانون چیزهایی را دارد و چیزهایی را ندارد و ما باید تلاش کنیم چیزهایی را که ندارد به دست بیاورد و چیزهایی که دارد و به دست خواهد آورد را اجرایی کند، نکته مهمتر این است که دانلود در تمام دنیا هست و ما که قانون اجرایی‌اش را که نداریم، کشورهایی هم که قانون اجرایی‌اش را دارند با این مشکل روبرو هستند، مهمترین آلبوم پاپ سال هم که پرفروشترین آلبوم سال ممکن است باشد زمانی که منتشر می‌شود بی نهایت دانلود رایگان از آن وجود دارد ولی مسئله این است که اینقدر منبع درآمد برای آن اثر از طریق فیزیکی و دیجیتالی و حاشیه‌ای وجود دارد که با وجود اینکه راههای غیرقانونی دانلود کنترل می‌شود اصلا به چشم نمی‌آید. یک بخش مبارزه با سرقت دیجیتال این است که قانونهایی را که ندارد به وجود بیاوریم، قانون‌هایی را که دارد اجرایی کنیم و اینقدر راههای درآمد دیجیتال قانونی به وجود بیاوریم و راهش را تسهیل کنیم که اگر دانلود رایگان هم باقی بماند که مثل همه دنیا باقی خواهد ماند اصلا به چشم نیاید. الان موسیقی به سمتی می‌رود که فقط قرار نیست یک آلبوم پرفروش از فروش آن پول دربیاورد، این جزو مواردی است که در کارگروه های کوچک و قبل از تشکیل مجمع و کانون موسیقی خانه و هیئت موسس مجمع، دغدغه اصلی در گذشته بوده و دغدغه حال و آینده هم هست، 7-6 مانع قانونی‌اش را هم کشف کردیم و با جمعی از هنرمندان هم هماهنگ هستیم و می‌توانم بگویم تلاش مجمع این است که این به عنوان یک هدف کوتاه مدت در نظر گرفته شود و سریع برای اجرای آن هماهنگ کنیم.

مهدی کاشی: به این دلیل نتیجه نگرفته که تا به حال مجمعمان تصویب نشده، اما الان یک نفر هستیم یعنی 160 شرکت تهران و با جمع شهرستان ها 350 شرکت هستیم و یک نفر واحد شده‌ایم و می‌‌توانیم قانونی اقدام کنیم و مسئولین مربوطه باید در این خصوص ما را حمایت کنند. دوما سیستم تولید و فروش و مجوز اثر تا به حال سنتی بوده است و هدفمان در اینجا این است که این سیستم را به روز کنیم و بتوانیم این سرمایه‌هایی که شخصی دارد وارد سیستم موسیقی یا هنر می‌شود را نجات دهیم و یک فرهنگ غنی ایرانی را با حمایت مسئولین و اعضاء و به کمک اعضای هیئت مدیره به سمتی ببریم که دیگر نیاز به ورود فرهنگ غربی به کشور نباشد اما متاسفانه الان آقای بابک چمن‌آرا موسیقی فاخر تولید می‌کند تنها در 1000 نسخه؛ در حالی که فقط پول استودیوی آن هزار برابر CD است، هزینه ملودی و تنظیم و بسته‌بندی بماند. الان یک نفر واحد شده‌ایم که با هم بتوانیم یک صدا شویم و این سیستم سنتی را تبدیل به یک سیستم به روز جهانی کنیم که شاید از دید برخی‌ شعار باشد اما تا به حال یک نفر نبودیم و بازویی نداشتیم و قدرتی نداشتیم اما الان به لطف خدا این اتفاق افتاده و وزارت کشور ما را حمایت کرد و به رسمیت شناخت و با همدلی اعضا می‌خواهیم این موضوع را به سمت جلو ببریم.

محسن رجب‌پور: یکی از اتفاقات این سی ساله نمایشگاه موسیقی است که حدود 5 بار در حاشیه رخ داده و فقط یکبار نمایشگاه مستقل بوده که زیر نظر انجمن موسیقی در سالن حجاب بوده است. یکی از بدیهی‌ترین راه‌های نشان دادن رفتارهای کاری ما به عموم مردم نمایشگاه است، برای همه چیز در این مملکت نمایشگاه وجود دارد به جز آثار موسیقی؛ ما احتیاج به یک نمایشگاه مدوّن سالیانه داریم که هم به صورت کلی و هم به صورت اتاق‌های کوچک فعالیت‌های هنری همکارانمان را به نمایش بگذاریم. همه چیز ما تا امروز زیر نظر وزارت ارشاد بوده در حالی که اصلا اینطور نیست و برای برگزاری نمایشگاه، مجمع صنفی باید وزارت بازرگانی برود و توجیه می‌کند که باید این نمایشگاه وجود داشته باشد و آنها کمیسیون دارند و استعلام از مراجعی که دارند می‌گیرند.

محسن رجب‌پور: سال 95.

بابک چمن‌آرا: همانطور که تا به حال ما به معنی کل مجمع وجود نداشتیم و می‌گوییم یکسری کارهایی که ما باید انجام می‌دادیم را جاهای دیگر لطف کرده و انجام می‌دادند، ما هنوز بخش زیادی از توانایی‌های خودمان را باور نداریم که چه کارهایی می‌توانیم کنیم. خیلی کارها می‌توان کرد که یکی از آنها مکاتبه با وزارت بازرگانی است. یک موسسه که نمی‌تواند با وزارت بازرگانی مکاتبه کند، البته می‌تواند یک نامه بزند اما چه جوابی خواهد گرفت؟ حالا اگر به عنوان یک مجمع صنفی مکاتبه شود چه اتفاقی می‌افتد؟ مجمع در بقای خود و ادامه حرکت و روابطش با تمام سازمانها و ارگان‌ها تاثیرگذار است.

منبع: فارس