درباره بخشی از نامه خوانندگان پاپ به رئیس جمهور
موسیقی پاپ رسانه ندارد یا ...
رسانه‌های داخلی در فضای مجازی امکان انتشار کلیپ‌های تصویریِ مجاز را دارند؛ البته به شرطی که صاحبان اثر آثارشان را در اختیار این رسانه‌ها بگذارند.
به گزارش تابناک فرهنگی به نقل از تسنیم، «عدم وجود یک رسانه (تصویری و شنیداری) برای موسیقی مجاز کشور که باعث ترویج هرچه بیشتر موسیقی غیر مجاز در کشور و رقابت نا برابر بین موسیقی قانونی و غیر قانونی شده است. موسیقی غیر مجاز بدون هیچ فیلتر و محدودیتی و با قویترین ابزار رسانه‌ای در بین تک تک افراد جامعه نفوذ می‌کند ، حال آنکه موسیقی مجاز پس از گذر از انواع فیلترها و ممیزیها و پس از صرف زمان زیاد به مرحله‌ی انتشار می‌رسد. مرحله‌ای که فاقد هرگونه رسانه برای شنیده شدن و تبلیغات است».
پاراگراف بالا بخشی از نامه‌ای است که خوانندگان موسیقی پاپ خطاب به رئیس جمهور نوشته‌اند. به آغاز پاراگراف دقت کنید، «عدم وجود یک رسانه (تصویری و شنیداری) برای موسیقی مجاز کشور». «عدم» در لغت‌نامه دهخدا با «نیستی»، «مرگ» و «فقدان» معنا شده است، یعنی خوانندگان موسیقی پاپ که این نامه را امضا کرده‌اند، معتقد به «نیستی» و «فقدان» هرگونه رسانه‌ای هستند که امکان پخش صوت و تصویر را داشته باشد. به نظر می‌رسد سخن آنان بیشتر رسانه‌های مجازی را شامل می‌شود. خوانندگان موسیقی پاپ در آخر پاراگراف هم تاکید می‌کنند که آثار رسیده به مرحله انتشار، فاقد هرگونه رسانه برای شنیده شدن و تبلیغ هستند.
آیا واقعا چنین است؟ یعنی ما روی عقب‌ماندگی در میان کشورهای دنیا را سفید کرده‌ایم و هیچ رسانه‌ای در فضای مجازی نداریم که امکان پخش صوت و تصویر را به طور هم‌زمان داشته باشد؟
در سال‌ها و ماه‌های گذشته رسانه‌های مهم کشور به خصوص خبرگزاری‌های مطرح، گام‌های عمده‌ای در تجهیز سایت‌های خود به امکانات پخش صوت و تصویر برداشته‌اند. برخی از خبرگزاری‌ها هم اکنون بخش صوت و تصویر را به عنوان صفحه‌ای مجزا به سایت‌هایشان اضافه کرده‌اند.
در همین سال‌های گذشته کلیپ‌ها و آهنگ‌های مجاز، بارها و بارها از طریق خبرگزاری‌ها منتشر شده‌اند و بازخوردهای خوبی هم داشته است. همین ماه گذشته بود که کلیپ «آغوش امن» با صدای رضا صادقی بر روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفت و با استقبال بسیاری از سوی علاقه‌مندان روبه‌رو شد. سازندگان این کلیپ و دیگر آثاری که در رسانه‌های رسمی پخش می‌شوند، در اقدامی هوشمندانه و با شناختی که از دنیای رسانه دارند، آثارشان را به بهترین شکل منتشر می‌کنند. آنان به خوبی می‌دانند که برای جذب حداکثری مخاطبان باید به سراغ رسانه‌هایی رفت که مخاطبانی از هر طیف دارند.
آنانی که دنیای رسانه را به خوبی می‌شناسند، برای داشتنِ بیشترین مخاطب به دنبال رسانه‌هایی می‌گردند که مخاطبانی از هر طیف دارد؛ یعنی رسانه‌هایی که مخاطبانش از علاقه‌مندان به فرهنگ، ورزش، سیاست، اقتصاد، مسائل بین‌الملل و مسائل اجتماعی هستند. در چنین رسانه‌هایی هر خبر و مطلب و یا ویدیویی شانس بیشتری برای دیده شدن دارد. پس اگر مسئله بر سر مخاطبان بیشتر باشد بی‌شک باید به سراغ این رسانه‌ها رفت.
حال اگر رسانه‌ای تخصصی به یک امر خاص بپردازد، بی‌شک طیف مخاطبانش محدود می‌شوند و البته به طور تخصصی و ریزبینانه به مسئله مورد نظرش می‌پردازد. انتخاب هر کدام از این دو نوع رسانه برای انتشار خبر یا ویدیو بر عهده صاحب اثر است. اما بی‌شک هر دوی این موارد در ایران به راحتی در دسترس است.
در سال‌های گذشته رسانه‌های داخلی در فضای مجازی از انتشار کلیپ‌های تصویریِ مجاز از خوانندگان موسیقی پاپ استقبال کرده‌اند؛ البته به شرطی که خوانندگان هم آثارشان را در اختیار این رسانه‌ها بگذارند و دیگران را برتر ندانند.
اما نکته‌ای در این میان هست؛ از زمانی که شبکه‌های اجتماعی رشد چشمگیری در میان کاربران ایرانی داشتند، برخی از خوانندگان موسیقی پاپ در شبکه‌های اجتماعی فرو رفتند و دیگر وقعی به رسانه‌های رسمی نگذاشتند. بسیاری از این خوانندگان مدت بسیاری است که هیچ مصاحبه‌ای با رسانه‌های رسمی کشور نداشته‌اند و خود را به follower های شبکه‌های اجتماعی محدود کرده‌اند. البته هیچ خرده‌ای نمی‌توان از آنان گرفت، چرا که به عنوان هنرمند مختارند تا رویه‌ای برای خود داشته باشند. اما نکته اینجاست که چرا این خوانندگان گمان می‌کنند در داخل کشور رسانه‌ی شنیداری و تصویری نداریم! در حالی که تمام خبرگزاری‌های رسمی ایران صفحه موسیقی دارند و در این صفحه‌ها امکان انتشار صوت و تصویر به بهترین شکل ممکن وجود دارد.
کلیپ‌هایی که در خبرگزاری‌های داخلی منتشر می‌شوند، به دلیل منابع بیشتری که سایت خبرگزاری‌ها دارد، دسترسی و دیدنش برای مخاطبان داخلی آسان‌تر است. در مقابل دیدن این فایل‌های صوتی و تصویری در سایت‌های معمولی به دلیل منابع کمتر، محدودیت بیشتری دارد.
پس موسیقی در ایران نه تنها رسانه صوتی و تصویری دارد، بلکه این امکان روز به روز پیشرفته‌تر می‌شود. در کنار این رسانه‌های رسمی برخی از سایت‌ها تخصصی موسیقی هم هستند که امکان انتشار فایل‌های صوتی و تصویری را دارند.
جالب است بدانید که این روزها رسانه‌های داخلی پا را از این فراتر گذاشته‌اند و با استفاده از QR-CODE حتی روزنامه‌های چاپی هم امکان دیدن و شنیدن فایل‌های تصویری و صوتی از طریق گوشی‌های همراه را برای مخاطبانشان امکان‌پذیر کرده‌اند.
در جایی از نامه خوانندگان پاپ به رئیس جمهور آمده است که «موسیقی غیر مجاز بدون هیچ فیلتر و محدودیتی و با قویترین ابزار رسانه‌ای در بین تک تک افراد جامعه نفوذ می‌کند». این مسئله در حالی مطرح شده که هیچ رسانه رسمی در داخل ایران آثار خوانندگان و گروه‌های غیرمجاز را منتشر نمی‌کند. سایت‌هایی هم که این کار را می‌کنند بی‌شک از طریق نهاد فیلترینگ، فیلتر می‌شوند.
پاراگراف بالا بخشی از نامه‌ای است که خوانندگان موسیقی پاپ خطاب به رئیس جمهور نوشته‌اند. به آغاز پاراگراف دقت کنید، «عدم وجود یک رسانه (تصویری و شنیداری) برای موسیقی مجاز کشور». «عدم» در لغت‌نامه دهخدا با «نیستی»، «مرگ» و «فقدان» معنا شده است، یعنی خوانندگان موسیقی پاپ که این نامه را امضا کرده‌اند، معتقد به «نیستی» و «فقدان» هرگونه رسانه‌ای هستند که امکان پخش صوت و تصویر را داشته باشد. به نظر می‌رسد سخن آنان بیشتر رسانه‌های مجازی را شامل می‌شود. خوانندگان موسیقی پاپ در آخر پاراگراف هم تاکید می‌کنند که آثار رسیده به مرحله انتشار، فاقد هرگونه رسانه برای شنیده شدن و تبلیغ هستند.
آیا واقعا چنین است؟ یعنی ما روی عقب‌ماندگی در میان کشورهای دنیا را سفید کرده‌ایم و هیچ رسانه‌ای در فضای مجازی نداریم که امکان پخش صوت و تصویر را به طور هم‌زمان داشته باشد؟
در سال‌ها و ماه‌های گذشته رسانه‌های مهم کشور به خصوص خبرگزاری‌های مطرح، گام‌های عمده‌ای در تجهیز سایت‌های خود به امکانات پخش صوت و تصویر برداشته‌اند. برخی از خبرگزاری‌ها هم اکنون بخش صوت و تصویر را به عنوان صفحه‌ای مجزا به سایت‌هایشان اضافه کرده‌اند.
در همین سال‌های گذشته کلیپ‌ها و آهنگ‌های مجاز، بارها و بارها از طریق خبرگزاری‌ها منتشر شده‌اند و بازخوردهای خوبی هم داشته است. همین ماه گذشته بود که کلیپ «آغوش امن» با صدای رضا صادقی بر روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفت و با استقبال بسیاری از سوی علاقه‌مندان روبه‌رو شد. سازندگان این کلیپ و دیگر آثاری که در رسانه‌های رسمی پخش می‌شوند، در اقدامی هوشمندانه و با شناختی که از دنیای رسانه دارند، آثارشان را به بهترین شکل منتشر می‌کنند. آنان به خوبی می‌دانند که برای جذب حداکثری مخاطبان باید به سراغ رسانه‌هایی رفت که مخاطبانی از هر طیف دارند.
آنانی که دنیای رسانه را به خوبی می‌شناسند، برای داشتنِ بیشترین مخاطب به دنبال رسانه‌هایی می‌گردند که مخاطبانی از هر طیف دارد؛ یعنی رسانه‌هایی که مخاطبانش از علاقه‌مندان به فرهنگ، ورزش، سیاست، اقتصاد، مسائل بین‌الملل و مسائل اجتماعی هستند. در چنین رسانه‌هایی هر خبر و مطلب و یا ویدیویی شانس بیشتری برای دیده شدن دارد. پس اگر مسئله بر سر مخاطبان بیشتر باشد بی‌شک باید به سراغ این رسانه‌ها رفت.
حال اگر رسانه‌ای تخصصی به یک امر خاص بپردازد، بی‌شک طیف مخاطبانش محدود می‌شوند و البته به طور تخصصی و ریزبینانه به مسئله مورد نظرش می‌پردازد. انتخاب هر کدام از این دو نوع رسانه برای انتشار خبر یا ویدیو بر عهده صاحب اثر است. اما بی‌شک هر دوی این موارد در ایران به راحتی در دسترس است.
در سال‌های گذشته رسانه‌های داخلی در فضای مجازی از انتشار کلیپ‌های تصویریِ مجاز از خوانندگان موسیقی پاپ استقبال کرده‌اند؛ البته به شرطی که خوانندگان هم آثارشان را در اختیار این رسانه‌ها بگذارند و دیگران را برتر ندانند.
اما نکته‌ای در این میان هست؛ از زمانی که شبکه‌های اجتماعی رشد چشمگیری در میان کاربران ایرانی داشتند، برخی از خوانندگان موسیقی پاپ در شبکه‌های اجتماعی فرو رفتند و دیگر وقعی به رسانه‌های رسمی نگذاشتند. بسیاری از این خوانندگان مدت بسیاری است که هیچ مصاحبه‌ای با رسانه‌های رسمی کشور نداشته‌اند و خود را به follower های شبکه‌های اجتماعی محدود کرده‌اند. البته هیچ خرده‌ای نمی‌توان از آنان گرفت، چرا که به عنوان هنرمند مختارند تا رویه‌ای برای خود داشته باشند. اما نکته اینجاست که چرا این خوانندگان گمان می‌کنند در داخل کشور رسانه‌ی شنیداری و تصویری نداریم! در حالی که تمام خبرگزاری‌های رسمی ایران صفحه موسیقی دارند و در این صفحه‌ها امکان انتشار صوت و تصویر به بهترین شکل ممکن وجود دارد.
کلیپ‌هایی که در خبرگزاری‌های داخلی منتشر می‌شوند، به دلیل منابع بیشتری که سایت خبرگزاری‌ها دارد، دسترسی و دیدنش برای مخاطبان داخلی آسان‌تر است. در مقابل دیدن این فایل‌های صوتی و تصویری در سایت‌های معمولی به دلیل منابع کمتر، محدودیت بیشتری دارد.
پس موسیقی در ایران نه تنها رسانه صوتی و تصویری دارد، بلکه این امکان روز به روز پیشرفته‌تر می‌شود. در کنار این رسانه‌های رسمی برخی از سایت‌ها تخصصی موسیقی هم هستند که امکان انتشار فایل‌های صوتی و تصویری را دارند.
جالب است بدانید که این روزها رسانه‌های داخلی پا را از این فراتر گذاشته‌اند و با استفاده از QR-CODE حتی روزنامه‌های چاپی هم امکان دیدن و شنیدن فایل‌های تصویری و صوتی از طریق گوشی‌های همراه را برای مخاطبانشان امکان‌پذیر کرده‌اند.
در جایی از نامه خوانندگان پاپ به رئیس جمهور آمده است که «موسیقی غیر مجاز بدون هیچ فیلتر و محدودیتی و با قویترین ابزار رسانه‌ای در بین تک تک افراد جامعه نفوذ می‌کند». این مسئله در حالی مطرح شده که هیچ رسانه رسمی در داخل ایران آثار خوانندگان و گروه‌های غیرمجاز را منتشر نمی‌کند. سایت‌هایی هم که این کار را می‌کنند بی‌شک از طریق نهاد فیلترینگ، فیلتر می‌شوند.
لینک کوتاه: http://akhtariran.ir/3395