من هم چه گوارا هستم!

گلى ترقى، نویسنده، مترجم، فیلم‌نامه‌نویس و شاعر معاصر در هفدهم مهرماه ۱۳۱۸ در تهران، در خانواده‌ای مرفه به دنیا آمده و فرزند دوم خانواده است.

پدرش لطف الله ترقى مدیر مجله "ترقى" و وکیل دعاوی و از اهالى قلم و اندیشه بود. مجله ترقی تا اوایل دهه چهل منتشر می شد. بیشتر داستان‌هاى پدر او پاورقى بود و البته رمانى هم نوشت که هیچ‌گاه منتشر نشد.

گلی تا چهارده سالگی در دبیرستان انوشیروان دادگر درس خواند، سپس راهی آمریکا شد و در رشته فلسفه تحصیل کرد. در بازگشت به ایران، به مدت ۶ سال در دانشکده هنرهاى زیباى دانشگاه تهران، به تحصیل در رشته شناخت اساطیر و نمادهاى آغازین پرداخت.

در این دوره با هژیر داریوش سینماگر و منتقد معروف آن زمان ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد، اما پس از مدتى از او جدا شد.

درسال ۱۳۵۸ برای اقامتی کوتاه به فرانسه رفت و با آغاز جنگ عراق و ایران همراه با فرزندانش در آنجا مقیم شد، اما علاقه‌اش به ایران چندان است که نمی تواند یک سال تمام دور از ایران زندگی کند، این است که هر سال در فصل تابستان به ایران باز می‌گردد و به دیدار شهر و دیارش می شتابد.

او از نوجوانی عاشق نویسندگی بود و می‌خواست داستان نویس شود. اولین قصه‌اش، "میعاد" در مجله ادبی دانشگاهی منتشر شد که او در آن تحصیل می کرد. همین قصه در سال ۱۳۴۴ در مجله اندیشه و هنر، در تهران چاپ شد. اولین مجموعه داستان های او، "من هم چه گوارا هستم" در سال ۱۳۴۸ انتشار یافت.

گلی ترقی علاوه بر داستان‌نویسی، فیلمنامه فیلم "بیتا" ساخته هژیر داریوش را هم نوشته است. از داستان "درخت گلابی" او هم، کارگردان مشهور دیگر، داریوش مهرجویی فیلمی ساخته است.

"من هم چه گوارا هستم" (مجموعه داستان)، "خواب زمستانی" (رمان)، "خاطره‌های پراکنده" (مجموعه داستان)، "جایی دیگر "(مجموعه داستان) و "دو دنیا" (مجموعه داستان) از آثار این نویسنده معاصر هستند.