به گزارش تابناک فرهنگی و به نقل از ایسنا، مجید دوخته‌چی‌زاده اظهار کرد: بحث ضرورت موزه عکس جنگ، مربوط به امروز که نزدیک به 30 سال از این دوره مهم تاریخ معاصر می‌گذرد، نیست. جمع‌آوری نگاتیوها، حفظ و نگهداری آن‌ها و تبدیل کردنشان به اسناد قابل استناد و استفاده، باید در حاشیه جنگ مطرح می‌شد.
او افزود: این عکس‌ها باید جلوی چشم مردم باشند. مردم باید آن‌ها را ببینند و لمس کنند و شرایط جنگ و دفاع مقدس را درک کنند؛ با این حال نهادهای متولی مانند وزارت ارشاد، سازمان میراث فرهنگی و شهرداری که بخشی از بودجه‌شان مختص کارهای فرهنگی است، کوچکترین عنایتی به این موضوع نداشته‌اند.
این عکاس به نقش انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس در این زمینه اشاره کرد و گفت: تنها نهادی که در این زمینه کار کرده، انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس است که تعدادی از عکس‌های دوران جنگ را جمع‌آوری، اسکن و آماده چاپ کرده است، اما این انجمن بودجه و امکانات لازم را برای این کار ندارد.
دوخته‌چی‌زاده ادامه داد: عکاسان جنگ مظلوم‌ترین هنرمندان کشور هستند؛ نه سپاس و قدردانی از آن‌ها صورت می‌گیرد و نه آثارشان ثبت و نگهداری می‌شود. به طور کلی هنر عکاسی در ایران، هنر مظلومی است. بعد از گذشت بیش از 100 سال از ورود صنعت عکاسی به ایران، ما هنوز یک موزه ملی عکس نداریم. در همین تهران ساختمان‌هایی وجود دارد که قابلیت خوبی برای تبدیل شدن به موزه عکس دارند، اما شهرداری و وزارت ارشاد توجهی به این بحث ندارند.
این عکاس به ضرورتِ داشتن یک موزه ملی عکس اشاره کرد و گفت: من طرحی را برای راه‌اندازی یک موزه ملی عکس ارائه دادم که در شورای عالی انقلاب فرهنگی هم مطرح شده است، اما نمی‌دانم به کجا رسیده و تصمیمی درباره آن گرفته‌اند یا نه. ما برای رشته‌های جوان‌تری مثل گرافیک، موزه داریم، اما برای عکاسی با این پیشینه و حجم آثار، موزه نداریم که این مسأله نشان‌دهنده دقت نداشتن مسئولان به این رشته هنری است.
او همچنین بیان کرد: باغ - موزه دفاع مقدس که به عنوان موزه‌ای برای جنگ ساخته شده چقدر به عکاسی و عکاسان جنگ پرداخته است؟ عکس‌های چند عکاس در این موزه وجود دارد و چرا حتی یک بار فراخوانی برای حضور عکاسان و نمایش آثار آن‌ها اعلام نشده است؟ بنابراین این مکان به معنای واقعی به یادمان‌های جنگ توجه نکرده است.
این عکاس اضافه کرد: آقای قالیباف به عنوان شهردار تهران، خودش یکی از سرداران جنگ بوده است. من از ایشان تقاضا می‌کنم از امکانات مجموعه خود به عکاسی و عکاسان کشور کمک کنند. جامعه فقیر عکاسی ایران توانِ در اختیار داشتن یک ساختمان مستقل برای نمایش و ارائه آثار را ندارد و نهادهای فرهنگی مثل شهرداری و وزارت ارشاد و سازمان میراث فرهنگی باید اقدام کنند.
دوخته‌چی‌زاده درباره ضرورت حفظ عکس‌ها به عنوان اسناد ارزشمند کشور، گفت: عکس‌های جنگ، گنج ملی و نمادی از مقطع مهم و پرشکوه تاریخ معاصر کشور هستند. این گنجینه عظیم بر اثر بی‌توجهی در حال از بین رفتن است. تاریخ عکاسی ما از لحاظ هنری و تاریخی مورد بررسی تاریخ‌نگاران قرار نگرفته است و اگر از بین بروند ما دیگر سندی در دست نخواهیم داشت.
او در پایان خاطرنشان کرد: در دنیای امروز توجه به عکس و عکاسی در کشورهای غربی و اروپایی و حتی کشورهای شرقی مثل ژاپن مورد توجه ویژه است. آن‌ها عکس‌ها را به عنوان اسناد بصری که جنبه ملی دارند جمع‌آوری، نگهداری و آرشیو می‌کنند. همان‌طور که به رشته‌های هنری دیگر مثل گرافیک و نقاشی و مجسمه‌سازی اهمیت داده می‌شود، باید به رشته عکاسی هم توجه کرد و نگاه واقع‌بینانه به آن داشت.